| | | | | | |
|
بزرگی داد یک درهم گدا را |
|
که هنگام دعا یاد آر ما را |
|
|
یکی خندید و گفت این درهم خرد |
|
نمیارزید این بیع و شرا را |
|
|
روان پاک را آلوده مپسند |
|
حجاب دل مکن روی و ریا را |
|
|
مکن هرگز بطاعت خودنمائی |
|
بران زین خانه، نفس خودنما را |
|
|
بزن دزدان راه عقل را راه |
|
مطیع خویش کن حرص و هوی را |
|
|
چه دادی جز یکی درهم که خواهی |
|
بهشت و نعمت ارض و سما را |
|
|
مشو گر ره شناسی، پیرو آز |
|
که گمراهیست راه، این پیشوا را |
|
|
نشاید خواست از درویش پاداش |
|
نباید کشت، احسان و عطا را |
|
|
صفای باغ هستی، نیک کاریست |
|
چه رونق، باغ بیرنگ و صفا را |
|
|
به نومیدی، در شفقت گشودن |
|
بس است امید رحمت، پارسا را |
|
|
تو نیکی کن بمسکین و تهیدست |
|
که نیکی، خود سبب گردد دعا را |
|
|
از آن بزمت چنین کردند روشن |
|
که بخشی نور، بزم بی ضیا را |
|
|
از آن بازوت را دادند نیرو |
|
که گیری دست هر بیدست و پا را |
|
|
از آن معنی پزشکت کرد گردون |
|
که بشناسی ز هم درد و دوا را |
|
|
مشو خودبین، که نیکی با فقیران |
|
نخستین فرض بودست اغنیا را |
|
|
ز محتاجان خبر گیر، ایکه داری |
|
چراغ دولت و گنج غنا را |
|
|
بوقت بخشش و انفاق، پروین |
|
نباید داشت در دل جز خدا را |
|