| | | | | | |
|
بغاری تیره، درویشی دمی خفت |
|
دران خفتن، باو گنجی چنین گفت |
|
|
که من گنجم، چو خاکم پست مشمار |
|
مرا زین خاکدان تیره بردار |
|
|
بس است این انزوا و خاکساری |
|
کشیدن رنج و کردن بردباری |
|
|
شکستن خاطری در سینهای تنگ |
|
نهادن گوهر و برداشتن سنگ |
|
|
فشردن در تنی، پاکیزه جانی |
|
همائی را فکندن استخوانی |
|
|
بنام زندگی هر لحظه مردن |
|
بجای آب و نان، خونابه خوردن |
|
|
بخشت آسودن و بر خاک خفتن |
|
شدن خاکستر و آتش نهفتن |
|
|
ترا زین پس نخواهد بود رنجی |
|
که دادت آسمان، بیرنج گنجی |
|
|
ببر زین گوهر و زر، دامنی چند |
|
بخر پاتابه و پیراهنی چند |
|
|
برای خود مهیا کن سرائی |
|
چراغی، موزهای، فرشی، قبائی |
|
|
بگفت ای دوست، ما را حاصل از گنج |
|
نخواهد بود غیر از محنت و رنج |
|
|
چو میباید فکند این پشته از پشت |
|
زر و گوهر چه یکدامن چه یکمشت |
|
|
ترا بهتر که جوید نام جوئی |
|
که ما را نیست در دل آرزوئی |
|
|
مرا افتادگی آزادگی داد |
|
نیفتاد آنکه مانند من افتاد |
|
|
چو ما بستیم دیو آز را دست |
|
چه غم گر دیو گردون دست ما بست |
|
|
چو شد هر گنج را ماری نگهدار |
|
نه این گنجینه میخواهم، نه آن مار |
|
|
نهان در خانهی دل، رهزنانند |
|
که دائم در کمین عقل و جانند |
|
|
چو زر گردید اندر خانه بسیار |
|
گهی دزد از در آید، گه ز دیوار |
|
|
سبکباران سبک رفتند ازین کوی |
|
نکردند این گل پر خار را بوی |
|
|
ز تن زان کاستم کاز جان نکاهم |
|
چو هیچم نیست، هیچ از کس نخواهم |
|
|
فسون دیو، بی تاثیر خوشتر |
|
عدوی نفس، در زنجیر خوشتر |
|
|
هراس راه و بیم رهزنم نیست |
|
که دیناری بدست و دامنم نیست |
|