| | | | | | |
|
در آنساعت که چشم روز میخفت |
|
شنیدم ذره با خفاش میگفت |
|
|
که ای تاریک رای، این گمرهی چیست |
|
چرا با آفتابت الفتی نیست |
|
|
اگر ماهیم و گر روشن سهیلیم |
|
تمام، این شمع هستی را طفیلیم |
|
|
اگر گل رست و گر یاقوت شد سنگ |
|
یکی رونق گرفت از خور، یکی رنگ |
|
|
چرا باید چنین افسرده بودن |
|
بصبح زندگانی مرده بودن |
|
|
ببینی، گر برون آئی یکی روز |
|
تجلیهای مهر عالم افروز |
|
|
فروغ آفتاب صبحگاهی |
|
فرو شوید ز رخسارت سیاهی |
|
|
نباید ترک عقل و رای گفتن |
|
بشب گشتن، بگاه روز خفتن |
|
|
بباید دلبری زیبا گزیدن |
|
درو دیدن، جهان یکسر ندیدن |
|
|
براه عشق، کردن جست و خیزی |
|
بشوق وصل، صلحی یا ستیزی |
|
|
ز یک نم اوفتادن، غرق گشتن |
|
ز بادی جستن، از دریا گذشتن |
|
|
مرا همواره با خور گفتگوهاست |
|
بدین خردی دلم را آرزوهاست |
|
|
چو روشن شد رهم زان چهر رخشان |
|
چه غم گر موج بینم یا که طوفان |
|
|
ترا گر نیز میل تابناکی است |
|
نظر چون من بپوش از هر چه خاکیست |
|
|
چه سود از انزوا و ظلمت، ایدوست |
|
بلندی خواه را، پستی نه نیکوست |
|
|
بگفت آخر حدیث چشمهی نور |
|
چه میگوئی به پیش مردم کور |
|
|
مرا چشمیست بس تاریک و نمناک |
|
چه خواهم دیدن از خورشید و افلاک |
|
|
از آن روزم که موش کور شد نام |
|
سیه روزیم، روزی کرد ایام |
|
|
ترا آنانکه نزد خویش خواندند |
|
مرا بستند چشم، آنگاه راندند |
|
|
تو از افلاک میگوئی، من از خاک |
|
مرا آلوده کردند و ترا پاک |
|
|
ز خط شوق، ما را دور کردند |
|
شما را همنشین نور کردند |
|
|
از آن رو، تیرگی را دوستارم |
|
که چشم روشنی دیدن ندارم |
|
|
خیال من بود خوردی و خوابی |
|
چه غم گر نیست یا هست آفتابی |
|
|
ترا افروزد آن چهر فروزان |
|
مرا هم دم زند بر دیده پیکان |
|
|
چو خور شد دشمن آزادی من |
|
رخ دشمن چه تاریک و چه روشن |
|
|
شوم گر با خیالش نیز توام |
|
نهم زاندیشه، چشم خویش بر هم |
|
|
مرا عمری بتاریکی پریدن |
|
به از یک لحظه روی مهر دیدن |
|
|
شنیدم بیشمارش رنگ و تاب است |
|
ولی من موش کور، او آفتاب است |
|
|
تو خود روشندل و صاحبنظر باش |
|
چه سود از پند، نابیناست خفاش |
|