| | | | | | |
|
ز دامی دید گنجشگی همائی |
|
همایون طالعی، فرخنده رائی |
|
|
نه پایش مانده اندر حلقهی دام |
|
نه یکشب در قفس بگرفته آرام |
|
|
نه دیده خواری افتادگان را |
|
نه بندی گشتن آزادگان را |
|
|
نه فکریش از برای آب و دانه |
|
نه اندوهیش بهر آشیانه |
|
|
نه غافل گشته هیچ از رسم و رفتار |
|
نه با صیادش افتاده سر و کار |
|
|
نه تیری بر پر و بالش نشسته |
|
نه سنگ فتنه، اندامش شکسته |
|
|
بکرد آن صید مسکین، ناله آغاز |
|
که ای اقبال بخش تند پرواز |
|
|
مرا بین و رها کن خودپرستی |
|
خمار من نگر، بگذار مستی |
|
|
چنان در بند سختم بسته صیاد |
|
که مینتوانم از دل کرد فریاد |
|
|
چنان تیره است در چشم من این دام |
|
که نشناسم صباح روشن از شام |
|
|
چنان دلتنگم ازین محبس تنگ |
|
که گوئی بستهام در حصنی از سنگ |
|
|
نه دارم دست دام از هم گسستن |
|
نه کارآگاهی از دام جستن |
|
|
مشوش گشته از محنت، خیالم |
|
شده ژولیده ز انده، پر و بالم |
|
|
غبار آلودهام، از پای تا سر |
|
بخون آغشتهام، از پنجه تا پر |
|
|
ز اوج آسمان، لختی فرود آی |
|
بتدبیری ز پایم بند بگشای |
|
|
بگفت، ای پست طالع، ما همائیم |
|
کجا با تیرهروزان آشنائیم |
|
|
سحرگه، چون گذر زان ره فتادش |
|
پریشان صید، باز آواز دادش |
|
|
که، ای پیرو شده آز و هوی را |
|
درین بیچارگی، دریاب ما را |
|
|
از آن میترسم، ای یار دلفروز |
|
که گردم کشته تا پایان امروز |
|
|
مرا هم هست امید رهیدن |
|
بمانند تو، در گردون پریدن |
|
|
نشستن در درون خانه، خرسند |
|
ز کوی و بام، چیدن دانهای چند |
|
|
چو کبکان، گر که نتوانم خرامی |
|
توانم جستن از بامی ببامی |
|
|
ندانم گر چه با شاهین ستیزی |
|
توانم کرد کوته جست و خیزی |
|
|
توانم خفت بر شاخی به گلزار |
|
توانم برد خاشاکی بمنقار |
|
|
بگفت اکنون زمان سیر باغ است |
|
نه وقت کار، هنگام فراغ است |
|
|
چو روزی و شبی بگذشت زین کار |
|
بیامد طائر دولت دگر بار |
|
|
خریده دل برای مهربانی |
|
گشوده پر برای سایبانی |
|
|
فرامش کرده آن گردن فرازی |
|
شده آماده بهر چارهسازی |
|
|
ز برق آرزو، خاکستری دید |
|
پراکنده بهر سوئی، پری دید |
|
|
بنای شوق را بنیاد رفته |
|
هوسها جملگی بر باد رفته |
|
|
رسیده آن سیهکاری بانجام |
|
گسسته رشتههای محکم دام |
|
|
از آن کشتیت افتادست در آب |
|
که برهانی غریقی را ز غرقاب |
|
|
از آنت هست چشم دل، فروزان |
|
که بفروزی چراغی تیرهروزان |
|
|
بگلشن، سرو از آن بفراشت پایه |
|
که بر گلهای باغ افکند سایه |
|
|
بپرس از ناتوانان تا توانی |
|
بترس از روزگار ناتوانی |
|
|
ز مهر، آموز رسم تابناکی |
|
که بخشد نور بر آبی و خاکی |
|
|
نکوکار آنکه همراهی روا داشت |
|
نوائی داد تا برگ و نوا داشت |
|
|
خوش آنکو گمرهی را جستجو کرد |
|
به نیکی، پارگیها را رفو کرد |
|
|
متاب، ای دوست، بر بیچارگان روی |
|
مبادا بر تو گردون تابد ابروی |
|
|
اگر بر دامن کیوان نشستیم |
|
چو خیر کس نمیخواهیم، پستیم |
|