| | | | | | |
|
سحرگه، غنچهای در طرف گلزار |
|
ز نخوت، بر گلی خندید بسیار |
|
|
که، ای پژمرده، روز کامرانی است |
|
بهار و باغ را فصل جوانی است |
|
|
نشاید در چمن، دلتنگ بودن |
|
بدین رنگ و صفا، بی رنگ بودن |
|
|
نشاط آرد هوای مرغزاران |
|
چو نور صبحگاهی در بهاران |
|
|
تو نیز آمادهی نشو و نما باش |
|
برنگ و جلوه و خوبی، چو ما باش |
|
|
اگر ما هر دو را یک باغبان کشت |
|
چرا گشتیم ما زیبا، شما زشت |
|
|
بیفروز از فروغ خود، چمن را |
|
مکاه، ای دوست، قدر خویشتن را |
|
|
بگفتا، هیچ گل در طرف بستان |
|
نماند جاودان شاداب و خندان |
|
|
مرا هم بود، روزی رنگ و بوئی |
|
صفائی، جلوهای، پاکیزهروئی |
|
|
سپهر، این باغ بس کردست یغما |
|
من امروزم بدین خواری، تو فردا |
|
|
چو گل یک لحظه ماند، غنچه یک دم |
|
چه شادی در صف گلشن، چه ماتم |
|
|
مرا باید دگر ترک چمن گفت |
|
گل پژمرده، دیگر بار نشکفت |
|
|
ترا خوش باد، با خوبان نشستن |
|
که ما را باید اینک رخت بستن |
|
|
مزن بیهود چندین طعنه ما را |
|
ببند، ار زیرکی، دست قضا را |
|
|
چو خواهد چرخ یغماگر زبونت |
|
کند باد حوادث واژگونت |
|
|
بهر شاخی که روید تازه برگی |
|
شود تاراج بادی یا تگرگی |
|
|
گل آن خوشتر که جز روزی نماند |
|
چو ماند، هیچکش قدرش نداند |
|
|
بهستی، خوش بود دامن فشاندن |
|
گلی زیبا شدن، یک لحظه ماندن |
|
|
گل خوشبوی را گرم است بازار |
|
نماند رنگ و بو، چون رفت رخسار |
|
|
تبه گردید فرصت خستگان را |
|
برو، هشیار کن نو رستگان را |
|
|
چه نامی، چون نماند از من نشانی |
|
چه جان بخشی، چو باقی نیست جانی |
|
|
کسی کش دایهی گیتی دهد شیر |
|
شود هم در زمان کودکی پیر |
|
|
چو این پیمانه را ساقی است گردون |
|
بباید خورد، گر شهد است و گر خون |
|
|
از آن دفتر که نام ما زدودند |
|
شما را صفحهی دیگر گشودند |
|
|
ازین پژمردگی، ما را غمی نیست |
|
که گل را زندگانی جز دمی نیست |
|