| | | | | | |
|
شبی بمردمک چشم، طعنه زد مژگان |
|
که چند بی سبب از بهر خلق کوشیدن |
|
|
همیشه بار جفا بردن و نیاسودن |
|
همیشه رنج طلب کردن و نرنجیدن |
|
|
ز نیک و زشت و گل و خار و مردم و حیوان |
|
تمام دیدن و از خویش هیچ نادیدن |
|
|
چو کارگر شدهای، مزد سعی و رنج تو چیست |
|
بوقت کار، ضروری است کار سنجیدن |
|
|
ز بزم تیرهی خود، روشنی دریغ مدار |
|
که روشنست ازین بزم، رخت برچیدن |
|
|
جواب داد که آئین کاردانان نیست |
|
بخواب جهل فزودن، ز کار کاهیدن |
|
|
کنایتی است درین رنج روز خسته شدن |
|
اشارتی است درین کار شب نخوابیدن |
|
|
مرا حدیثی هوی و هوس مکن تعلیم |
|
هنروران نپسندند خود پسندیدن |
|
|
نگاهبانی ملک تن است پیشهی چشم |
|
چنانکه رسم و ره پاست ره نوردیدن |
|
|
اگر پی هوس و آز خویش میگشتم |
|
کنون نبود مرا دیده، جای گردیدن |
|
|
بپای خویش نیفکنده روشنی هرگز |
|
اگر چه کار چراغ است نور بخشیدن |
|
|
نه آگهیست، ز حکم قضا شدن دلتنگ |
|
نه مردمی است، ز دست زمانه نالیدن |
|
|
مگو چرا مژه گشتم من و تو مردم چشم |
|
ازین حدیث، کس آگه نشد بپرسیدن |
|
|
هزار مسله در دفتر حقیقت بود |
|
ولی دریغ، که دشوار بود فهمیدن |
|
|
ز دل تپیدن و از دیده روشنی خواهند |
|
ز خون دویدن و از اشک چشم، غلتیدن |
|
|
ز کوه و کاه گرانسنگی و سبکباری |
|
ز خاک صبر و تواضع، ز باد رقصیدن |
|
|
سپهر، مردم چشمم نهاد نام از آن |
|
که بود خصلتم، از خویش چشم پوشیدن |
|
|
هزار قرن ندیدن ز روشنی اثری |
|
هزار مرتبه بهتر ز خویشتن دیدن |
|
|
هوای نفس چو دیویست تیره دل، پروین |
|
بتر ز دیو پرستی است، خودپرستیدن |
|