| | | | | | |
|
شنیدستم که وقت برگریزان |
|
شد از باد خزان، برگی گریزان |
|
|
میان شاخهها خود را نهان داشت |
|
رخ از تقدیر، پنهان چون توان داشت |
|
|
بخود گفتا کازین شاخ تنومند |
|
قضایم هیچگه نتواند افکند |
|
|
سموم فتنه کرد آهنگ تاراج |
|
ز تنها سر، ز سرها دور شد تاج |
|
|
قبای سرخ گل دادند بر باد |
|
ز مرغان چمن برخاست فریاد |
|
|
ز بن برکند گردون بس درختان |
|
سیه گشت اختر بس نیکبختان |
|
|
به یغما رفت گیتی را جوانی |
|
کرا بود این سعادت جاودانی |
|
|
ز نرگس دل، ز نسرین سر شکستند |
|
ز قمری پا، ز بلبل پر شکستند |
|
|
برفت از روی رونق بوستان را |
|
چه دولت بی گلستان باغبان را |
|
|
ز جانسوز اخگری برخاست دودی |
|
نه تاری ماند زان دیبا، نه پودی |
|
|
بخود هر شاخهای لرزید ناگاه |
|
فتاد آن برگ مسکین بر سر راه |
|
|
از آن افتادن بیگه، برآشفت |
|
نهان با شاخک پژمان چنین گفت |
|
|
که پروردی مرا روزی در آغوش |
|
بروز سختیم کردی فراموش |
|
|
نشاندی شاد چون طفلان بمهدم |
|
زمانی شیردادی، گاه شهدم |
|
|
بخاک افتادنم روزی چرا بود |
|
نه آخر دایهام باد صبا بود |
|
|
هنوز از شکر نیکیهات شادم |
|
چرا بی موجبی دادی به بادم |
|
|
هنرهای تو نیرومندیم داد |
|
ره و رسم خوشت، خورسندیم داد |
|
|
گمان میکردم ای یار دلارای |
|
که از سعی تو باشم پای بر جای |
|
|
چرا پژمرده گشت این چهر شاداب |
|
چه شد کز من گرفتی رونق و آب |
|
|
بیاد رنج روز تنگدستی |
|
خوشست از زیردستان سرپرستی |
|
|
نمودی همسر خوبان با غم |
|
ز طیب گل، بیاکندی دماغم |
|
|
کنون بگسستیم پیوند یاری |
|
ز خورشید و ز باران بهاری |
|
|
دمی کاز باد فروردین شکفتم |
|
بدامان تو روزی چند خفتم |
|
|
نسیمی دلکشم آهسته بنشاند |
|
مرا بر تن، حریر سبز پوشاند |
|
|
من آنگه خرم و فیروز بودم |
|
نخستین مژدهی نوروز بودم |
|
|
نویدی داد هر مرغی ز کارم |
|
گهرها کرد هر ابری نثارم |
|
|
گرفتم داشتم فرخنده نامی |
|
چه حاصل، زیستم صبحی و شامی |
|
|
بگفتا بس نماند برگ بر شاخ |
|
حوادث را بود سر پنجه گستاخ |
|
|
چو شاهین قضا را تیز شد چنگ |
|
نه از صلحت رسد سودی نه از چنگ |
|
|
چو ماند شبرو ایام بیدار |
|
نه مست اندر امان باشد، نه هشیار |
|
|
جهان را هر دم آئینی و رائی است |
|
چمن را هم سموم و هم صبائی است |
|
|
ترا از شاخکی کوته فکندند |
|
ولیک از بس درختان ریشه کندند |
|
|
تو از تیر سپهر ار باختی رنگ |
|
مرا نیز افکند دست جهان سنگ |
|
|
نخواهد ماند کس دائم بیک حال |
|
گل پارین نخواهد رست امسال |
|
|
ندارد عهد گیتی استواری |
|
چه خواهی کرد غیر از سازگاری |
|
|
ستمکاری، نخست آئین گرگست |
|
چه داند بره کوچک یا بزرگست |
|
|
تو همچون نقطه، درمانی درین کار |
|
که چون میگردد این فیروزه پرگار |
|
|
نه تنها بر تو زد گردون شبیخون |
|
مرا نیز از دل و دامن چکد خون |
|
|
جهانی سوخت ز اسیب تگرگی |
|
چه غم کاز شاخکی افتاد برگی |
|
|
چو تیغ مهرگانی بر ستیزد |
|
ز شاخ و برگ، خون ناب ریزد |
|
|
بساط باغ را بی گل صفا نیست |
|
تو برگی، برگ را چندان بها نیست |
|
|
چو گل یکهفته ماند و لاله یکروز |
|
نزیبد چون توئی را ناله و سوز |
|
|
چو آن گنجینه گلشن را شد از دست |
|
چه غم گر برگ خشکی نیست یا هست |
|
|
مرا از خویشتن برتر مپندار |
|
تو بشکستی، مرا بشکست بازار |
|
|
کجا گردن فرازد شاخساری |
|
که بر سر نیستش برگی و باری |
|
|
نماند بر بلندی هیچ خودخواه |
|
درافتد چون تو روزی بر گذرگاه |
|