| | | | | | |
|
صبحدم، تازه گلی خودبین گفت |
|
کاز چه خاک سیهم در پهلوست |
|
|
خاک خندید که منظوری هست |
|
خیره با هم ننشستیم، ای دوست |
|
|
مقصد این ره ناپیدا را |
|
ز کسی پرس که پیدایش ازوست |
|
|
همه از دولت خاک سیه است |
|
که چمن خرم و گلشن خوشبو است |
|
|
همه طفلان دبستان منند |
|
هر گل و سبزه که اندر لب جو است |
|
|
پوستین بودمت ایام شتا |
|
چو شدی مغز، رها کردی پوست |
|
|
جز تواضع نبود رسم و رهم |
|
گر چه گلزار ز من چون مینو است |
|
|
نکنم پیروی عجب و هوی |
|
زانکه افتادگیم خصلت و خو است |
|
|
تو، بدلجوئی خود مغروری |
|
نشنیدی که فلک، عربدهجو است |
|
|
من اگر تیره و گر ناچیزم |
|
هر چه را خواجه پسندد، نیکو است |
|
|
گل بی خاک نخواهد روئید |
|
خاک، هر سوی بود، گل زانسو است |
|
|
خلقت از بهر تنی تنها نیست |
|
چشم گر چشم شد، ابرو ابرو است |
|
|
همگی خاک شویم آخر کار |
|
همچو آن خاک که در برزن و کو است |
|
|
برگ گل یا بر گلرخساری است |
|
خاک و خشتی که ببرج و بارو است |
|
|
تکیه بر دوستی دهر، مکن |
|
که گهی دوست، دگر گاه عدو است |
|
|
مشو ایمن که گل صد برگم |
|
که تو صد برگی و گیتی صد رو است |
|
|
گرچه گرد است بدیدن گردو |
|
نه هر آن گرد که دیدی، گردو است |
|
|
گوی چوگان فلک شد سرما |
|
زانکه چوگان فلک، اینش گو است |
|
|
همه، ناگاه گلوگیر شوند |
|
همه را، لقمهی گیتی به گلو است |
|
|
کشتی بحر قضا، تسلیم است |
|
اندرین بحر، نه کشتی، نه کرو است |
|
|
کوش تا جامهی فرصت ندری |
|
درزی دهر، نه آگه ز رفو است |
|
|
تا تو آبی به تکلف بخوری |
|
نه سبوئی و نه آبی به سبو است |
|
|
غافل از خویش مشو، یک سر موی |
|
عمر، آویخته از یک سر مو است |
|