| | | | | | |
|
صبحدم، صاحبدلی در گلشنی |
|
شد روان بهر نظاره کردنی |
|
|
دید گلهای سپید و سرخ و زرد |
|
یاسمین و خیری و ریحان و ورد |
|
|
بر لب جوها، دمیده لالهها |
|
بر گل و سوسن، چکیده ژالهها |
|
|
هر تنی، روشنتر از جانی شده |
|
هر گل سرخی، گلستانی شده |
|
|
برگ گل، شاداب و شبنم تابناک |
|
هر دو از آلایش پندار، پاک |
|
|
گوئی آن صاحبنظر، رائی نداشت |
|
فکرت و شوق تماشائی نداشت |
|
|
نه سوی زیبا رخی میکرد روی |
|
نه گلی، نه غنچهای میکرد بوی |
|
|
هر طرف گل بود، آنجا وقت گشت |
|
جمله را میدید، اما میگذشت |
|
|
در صف گلها، بدید او ناگهان |
|
که گل پژمردهای گشته نهان |
|
|
دور افتاده ز بزم یارها |
|
خوی کرده با جفای خارها |
|
|
یکنفس بشکفته، یک دم زیسته |
|
صبحدم، شبنم بر او بگریسته |
|
|
رونقش بشکسته چرخ کوژ پشت |
|
زشت گشته، بر نکویان کرده پشت |
|
|
الغرض، صاحبدل روشن روان |
|
آن گل پژمرده چید و شد روان |
|
|
جمله خندیدند گلهای دگر |
|
که نبودی عارف و صاحبنظر |
|
|
زین همه زیبائی و جلوهگری |
|
یک گل پژمرده با خود میبری |
|
|
این معما را ندانستیم چیست |
|
وینکه بر ما برتری دادیش کیست |
|
|
گفت، گل در بوستان بسیار بود |
|
لیک، ما را نکتهای در کار بود |
|
|
ما از آن معنیش چیدیم، ای فتی |
|
که نچیند کس، گل پژمرده را |
|
|
کردم این افتاده زان ره جستجوی |
|
که بگردانند از افتاده، روی |
|
|
زان ببردیم این گل بی آب و رنگ |
|
که زمانه عرصه بر وی تنگ |
|
|
وقت این گل میرود حالی ز دست |
|
دیگران را تا شبانگه وقت هست |
|
|
من ببوئیدنش، زان کردم هوس |
|
کاین چنین گل را نبوید هیچ کس |
|
|
دی شکفت از گلبن و امروز شد |
|
ای عجب، امروزها دیروز شد |
|
|
عمر، چون اوراق بی شیرازه بود |
|
این گل پژمرده، دیشب تازه بود |
|
|
چون خریداران، گرفتیمش بدست |
|
زانکه چرخ پیر، بازارش شکست |
|
|
چونکه گلهای دگر زیباترند |
|
هم نظربازان بر آن بگذرند |
|
|
خلق را باشد هوای رنگ و بو |
|
کس نپرسد، کان گل پژمرده کو |
|