پروین اعتصامی (مثنویات و تمثیلات و مقطعات)/غنچه‌ای گفت به پژمرده گلی

by پروین اعتصامی

	غنچه‌ای گفت به پژمرده گلی			که ز ایام، دلت زود آزرد
	آب، افزون و بزرگست فضا			ز چه رو، کاستی و گشتی خرد
	زینهمه سبزه و گل، جز تو کسی			نه فتاد و نه شکست و نه فسرد
	گفت، زنگی که در آئینه‌ی ماست			نه چنانست که دانند سترد
	دی، می هستی ما صافی بود			صاف خوردیم و رسیدیم به درد
	خیره نگرفت جهان، رونق من			بگرفتش ز من و بر تو سپرد
	تا کند جای برای تو فراخ			باغبان فلکم سخت فشرد
	چه توان گفت به یغماگر دهر			چه توان کرد، چو میباید مرد
	تو بباغ آمدی و ما رفتیم			آنکه آورد ترا، ما را برد
	اندرین دفتر پیروزه، سپهر			آنچه را ما نشمردیم، شمرد
	غنچه، تا آب و هوا دید شکفت			چه خبر داشت که خواهد پژمرد
	ساقی میکده‌ی دهر، قضاست			همه کس، باده ازین ساغر خورد