| | | | | | |
|
وقت سحر، به آینهای گفت شانهای |
|
کاوخ! فلک چه کجرو و گیتی چه تند خوست |
|
|
ما را زمانه رنجکش و تیره روز کرد |
|
خرم کسیکه همچو تواش طالعی نکوست |
|
|
هرگز تو بار زحمت مردم نمیکشی |
|
ما شانه میکشیم بهر جا که تار موست |
|
|
از تیرگی و پیچ و خم راههای ما |
|
در تاب و حلقه و سر هر زلف گفتگوست |
|
|
با آنکه ما جفای بتان بیشتر بریم |
|
مشتاق روی تست هر آنکسی که خوبروست |
|
|
گفتا هر آنکه عیب کسی در قفا شمرد |
|
هر چند دل فریبد و رو خوش کند عدوست |
|
|
در پیش روی خلق بما جا دهند از انک |
|
ما را هر آنچه از بد و نیکست روبروست |
|
|
خاری بطعنه گفت چه حاصل ز بو و رنگ |
|
خندید گل که هرچه مرا هست رنگ و بوست |
|
|
چون شانه، عیب خلق مکن موبمو عیان |
|
در پشت سر نهند کسی را که عیبجوست |
|
|
زانکس که نام خلق بگفتار زشت کشت |
|
دوری گزین که از همه بدنامتر هموست |
|
|
ز انگشت آز، دامن تقوی سیه مکن |
|
این جامه چون درید، نه شایستهی رفوست |
|
|
از مهر دوستان ریاکار خوشتر است |
|
دشنام دشمنی که چو آئینه راستگوست |
|
|
آن کیمیا که میطلبی، یار یکدل است |
|
دردا که هیچگه نتوان یافت، آرزوست |
|
|
پروین، نشان دوست درستی و راستی است |
|
هرگز نیازموده، کسی را مدار دوست |
|