| | | | | | |
|
گل سرخ، روزی ز گرما فسرد |
|
فروزنده خورشید، رنگش ببرد |
|
|
در آن دم که پژمرد و بیمار گشت |
|
یکی ابر خرد، از سرش میگذشت |
|
|
چو گل دید آن ابر را رهسپار |
|
برآورد فریاد و شد بیقرار |
|
|
که، ای روح بخشنده، لختی درنگ |
|
مرا برد بی آبی از چهر، رنگ |
|
|
مرا بود دشمن، فروزنده مهر |
|
وگر نه چرا کاست رنگم ز چهر |
|
|
همه زیورم را بیکبار برد |
|
بجورم ز دامان گلزار برد |
|
|
همان جامهای را که دیروز دوخت |
|
در آتش درافکند امروز و سوخت |
|
|
چرا رشتهی هستیم را گسست |
|
چرا ساقهام را ز گلبن شکست |
|
|
گسست و ندانست این رشته چیست |
|
بکشت و نپرسید این کشته کیست |
|
|
جهان بود خوشبوی از بوی من |
|
گلستان، همه روشن از روی من |
|
|
مرا دوش، مهتاب بوئید و رفت |
|
فرشته، سحرگاه بوسید و رفت |
|
|
صبا همچو طفلم در آغوش کرد |
|
ز ژاله، مرا گوهر گوش کرد |
|
|
همان بلبل، آن دوستدار عزیز |
|
که بودش بدامان من، خفت و خیز |
|
|
چو محبوب خود را سیه روز دید |
|
ز گلشن، بیکبارگی پا کشید |
|
|
مرا بود دیهیم سرخی بسر |
|
ز پیرایهی صبح، پاکیزهتر |
|
|
بدینگونه چون تیره شد بخت من |
|
ربودند آرایش تخت من |
|
|
نمیسوختم گر، ز گرما و رنج |
|
نمیدادم، ای دوست، از دست گنج |
|
|
مرا روح بخش چمن بود نام |
|
ندیده خوشی، فرصتم شد تمام |
|
|
گرم پرتو و رنگ، بر جای بود |
|
مرا چهرهای بس دلارای بود |
|
|
چو تاجم عروسان بسر میزدند |
|
چو پیرایهام، بر کمر میزدند |
|
|
بیکباره از دوستداران من |
|
زمانه تهی کرد این انجمن |
|
|
ازان راهم، امروز کس دوست نیست |
|
که کاهیده شد مغز و جز پوست نیست |
|
|
چو برتافت روی از تو، چرخ دنی |
|
همه دوستیها شود دشمنی |
|
|
توانا توئی، قطرهای جود کن |
|
مرا نیز شاداب و خشنود کن |
|
|
که تا بار دیگر، جوانی کنم |
|
ز غم وارهم، شادمانی کنم |
|
|
بدو گفت ابر، ای خداوند ناز |
|
بکن کوته، این داستان دراز |
|
|
همین لحظه باز آیم از مرغزار |
|
نثارت کنم لل شاهوار |
|
|
گر این یک نفس را شکیبا شوی |
|
دگر باره شاداب و زیبا شوی |
|
|
دهم گوشوارت ز در خوشاب |
|
روان سازم از هر طرف، جوی آب |
|
|
بگیرد خوشی، جای پژمردگی |
|
نه اندیشه ماند، نه افسردگی |
|
|
کنم خاطرت را ز تشویش، پاک |
|
فرو شویم از چهر زیبات خاک |
|
|
ز من هر نمی، چشمهی زندگی است |
|
سیاهیم بهر فروزندگی است |
|
|
نشاط جوانی ز سر بخشمت |
|
صفا و فروغ دگر بخشمت |
|
|
شود بلبل آگاه زین داستان |
|
دگر ره، نهد سر بر این آستان |
|
|
در اقلیم خود، باز شاهی کنی |
|
بجلوهگری، هر چه خواهی کنی |
|
|
بدین گونه چون داد پند و نوید |
|
شد از صفحهی بوستان ناپدید |
|
|
همی تافت بر گل خور تابناک |
|
نشانیدش آخر بدامان خاک |
|
|
سیه گشت آن چهره از آفتاب |
|
نه شبنم رسید و نه یک قطره آب |
|
|
چنانش سر و ساق، در هم فشرد |
|
که یکباره بشکست و افتاد و مرد |
|
|
ز رخسارهاش رونق و رنگ رفت |
|
بگیتی بخندید و دلتنگ رفت |
|
|
ره و رسم گردون، دل آزردنست |
|
شکفته شدن، بهر پژمردنست |
|
|
چو باز آمد آن ابر گوهرفشان |
|
ازان گمشده، جست نام و نشان |
|
|
شکسته گلی دید بی رنگ و بوی |
|
همه انتظار و همه آرزوی |
|
|
همی شست رویش، بروشن سرشک |
|
چه دارو دهد مردگان را پزشک |
|
|
بسی ریخت در کام آن تشنه آب |
|
بسی قصه گفت و نیامد جواب |
|
|
نخندید زان گریهی زار زار |
|
نیاویخت از گوش، آن گوشوار |
|
|
ننوشید یک قطره زان آب پاک |
|
نگشت آن تن سوخته، تابناک |
|
|
ز امیدها، جز خیالی نماند |
|
ز اندیشهها جز ملالی نماند |
|
|
چو اندر سبوی تو، باقی است آب |
|
بشکرانه، از تشنگان رخ متاب |
|
|
بزردگان، مومیائی فرست |
|
گه تیرگی، روشنائی فرست |
|
|
چو رنجور بینی، دوائیش ده |
|
چو بی توشه یابی، نوائیش ده |
|
|
همیشه تو را توش این راه نیست |
|
برو، تا که تاریک و بیگاه نیست |
|