| | | | | | |
| |
رفته و باز آمده در یک زمان |
|
رفتن و باز آمدنش توأمان |
|
| |
چشم یقینش چو به رحمت فتاد |
|
امت بیچاره نرفتش ز یاد |
|
| |
آب که خود خورد ازان زمزمه |
|
قطره چکانید به کام همه |
|
| |
قطره‌ی او چشمه‌ی والا شده |
|
چشمه چه گویند که دریا شده |
|
| |
نیم شب آن پیک الهی ز دور |
|
آمد وآود براقی ز نور |
|
| |
داد نویدش که از ین قعر چاه |
|
خیز و به دریای ابد جوی راه |
|
| |
برق صفت جست به پشت براق |
|
کرده به میثاق شتاب از و ثاق |
|
| |
جست برون جوهرش از کن فکان |
|
یافت مکانی بحد لامکان |
|
| |
از زبر و زیر برون برد ذات |
|
زیر و زبر هیچ نماند از جهات |
|
| |
منزلتی یافت منازل نورد |
|
کیف وکم از راه برون برد گرد |
|
| |
پرده‌ی خویشی زمیان خاسته |
|
مرتبه‌ی بی خودی آراسته |
|
| |
چون زمیان رفته حجاب خیال |
|
بی حجبش جلوه نمود آن جمال |
|
| |
جام عنایت زصفا نوش کرد |
|
و زخودی خویش فراموش کرد |
|
