| | | | | | |
|
من ز پی شرم خداوند خویش |
|
رفته ز جای خود و پیوند خویش |
|
|
مادر من پیرزن سبحه سنج |
|
مانده به دهلی ز فراقم به رنج |
|
|
روز و شب از دوری من بیقرار |
|
سوختهی داغ من خام کار |
|
|
حال خود ونامهی امیدوار |
|
باز نمودم به خداوند گار |
|
|
داد اجازت به رضای تمام |
|
تا نهم اندر رهی مقصود گام |
|
|
خرچ رهم زان کف دریا اثر |
|
گرم روان کرد دو کشتی زر |
|
|
تا زچنان بخشش مفلس پناه |
|
شکرکنان پای نهادم به راه |
|
|
شوق کشان کرد گریبان من |
|
گریه زده دست به دامان من |
|
|
حامل خون کرد غم مادرم |
|
زاد همین بود به راه اندرم |
|
|
قطع کنان راه چوپیکان تیز |
|
بلکه چوتیر آمد اندر گریز |
|
|
یک مه کامل بکشیدم عنان |
|
راه چنین بودو کشش آن چنان |
|
|
هم چو مه عید خوش وشاد بهر |
|
درمه ذیقعده رسیدم به شهر |
|
|
خنده زنان همچو گل بوستان |
|
چشم گشادم به رخ دوستان |
|
|
مرغ خزان دیده به بستان رسید |
|
تشنهی به سرچشمهی حیوان رسید |
|
|
مرده دل از حال پریشان خویش |
|
زنده شد از دیدن خویشان خویش |
|
|
دیده نهادم به هزاران نیاز |
|
بر قدم ما در آژرم ساز |
|
|
مادر من خستهی تیمار من |
|
چون نظر افگند به دیدار من |
|
|
پرده ز روی شفقت بر گرفت |
|
اشک فشانان ببرم در گرفت |
|
|
داد سکونی دل آشفته را |
|
کرد وفا نذر پذیرفته را |
|