| | | | | | |
|
کنون از فتح هندوستان دهم شرح |
|
کنم دیباچهی گرشاسپ را طرح |
|
|
بگویم آنچه کرد از کاردانی |
|
گهی لشکر کشی گه پهلوانی |
|
|
که چون شاه جهان شد عار باشد |
|
که ذکر او بدین مقدار باشد |
|
|
به جز یک فتح ملک «دیو گیری» |
|
که کرد این کار شاهان در امیری |
|
|
به دولت زان پسش کین چرخ خم پشت |
|
کلید فتح دهلی داد در مشت |
|
|
چو ملک سند هو کوهستان و دریا |
|
به طاعت گاه فرمان شد مهیا |
|
|
به قدرت رای زد بخت بلندش |
|
که رای «گوجرات» افتد به بندش |
|
|
خلل در سومنات افگند زانسان |
|
که شد بت خانهی گردون هراسان |
|
|
روان گشت از پی پیل و خزائن |
|
الغخان معظم سوی «جهائن» |
|
|
بسوی حصن «رنتهنبور» شد تیز |
|
کزان که لاله که لاله رویاند به خونریز |
|
|
از آن پس نامزد شد لشکر شاه |
|
که بر سمت «تلنگی» به سپر دراه |
|
|
از آن پس نامزد شد «بار بک» باز |
|
که سازد پیل معبر طعمهی باز |
|
|
کند بر دور لشکر دست بر دست |
|
دلیران را ز خون معبری مست |
|
|
سواحل تا حد «لنکا» بگیرد |
|
به قطره عرضهی دریا بگیرد |
|
|
همه خاک سواحل تا سر اندیب |
|
کند از بوی عنبرین طیب |
|
|
بدین گونه که باید پایه بالا |
|
مکر هم زادهی او شمس والا |
|
|
خضر خانی کز اقبال مبینش |
|
گواهی میدهد نور جبینش |
|
|
چو بخت خود جوان و پیر تدبیر |
|
چو نام خویش خورشید جهانگیر |
|
|
هنوزش تیغ فتح اندر نهفته است |
|
هنوزش یک گل از صد ناشگفته است |
|