| | | | | | |
|
از آرزوی خیال تو روز دراز |
|
در بند شبم با دل پر درد و نیاز |
|
|
وز بیخوابی همه شب ای شمع طراز |
|
میگویم کی بود که روز آید باز |
|
|
ای دست تو در جفا چو زلف تو دراز |
|
وی بیسببی گرفته پای از من باز |
|
|
دی دست زاستین برون کرده به عهد |
|
وامروز کشیده پای در دامن ناز |
|
|
آن شد که من از عشق تو شبهای دراز |
|
با مه گله کردمی و با پروین راز |
|
|
جستم ز تو چون کبوتر از چنگل باز |
|
رفتم نه چنان که دیگرم بینی باز |
|
|
زان شب که به روز بردهام با تو به ناز |
|
روز و شبم از غمت سیاهست و دراز |
|
|
بس روز چنین بیتو به سر خواهم برد |
|
تا با تو شبی چنان به روز آرم باز |
|
|
دل شادی روز وصلت ای شمع طراز |
|
با صد شب هجر بیش گفتست به راز |
|
|
تا خود پس از این زان همه شبهای دراز |
|
با روز وصال بیغمی گوید باز |
|
|
گر در طلب صحبتم ای شمع طراز |
|
دوش آبله کرد پایت از راه دراز |
|
|
امشب بر من بیای تا بانگ نماز |
|
چون آبله بردست همی باش به ناز |
|
|
ای دل بخریدی دم آن شمع طراز |
|
وی دیده حدیث گریه کردی آغاز |
|
|
ای عشق کهن ناشده نو کردی دست |
|
وی محنت ناگذشته آوردی باز |
|
|
گرمابه به کام انوری بود امروز |
|
کانجا صنمی چو مشتری بود امروز |
|
|
گویند به گرمابه همین دیو بود |
|
ما دیو ندیدیم پری بود امروز |
|
|
آن دل که تو دیدهای فکارست هنوز |
|
وز عشق تو با نالهی زارست هنوز |
|
|
وان آتش دل بر سر کارست هنوز |
|
وان آب دو دیده برقرارست هنوز |
|
|
نایی بر من به خانهای شورانگیز |
|
وانگه که بیایی به هزاران پرهیز |
|
|
چون بنشینی خوی بدت گوید خیز |
|
ناآمده بهتری تو چون دولت تیز |
|
|
ای ماه ز سودای تو در آتش تیز |
|
چون سوخته گشتم آبرویم بمریز |
|
|
چون چرخ ستیزهروی با من مستیز |
|
من در تو گریختم تو از من مگریز |
|
|
بازار قبول گل چو شد خوش خوش تیز |
|
گفتم که به باغ در شو ای دلبر خیز |
|
|
گل گفت که آب قدمش خیره مریز |
|
ما دست گلابگر گرفتیم و گریز |
|
|
پیروزشه ای خورده سپهر از تو هراس |
|
هر ساعت و بس کرده زمینبوس و سپاس |
|
|
زیرا که کنی به خنجر چون الماس |
|
از هفت فلک به یک زمان چارده طاس |
|
|
ماییم درین گنبد دیرینه اساس |
|
جویندهی رخنهای چو مور اندر طاس |
|
|
آگاه نه از منزل امید و هراس |
|
سرگشته و چشم بسته چون گاو خراس |
|
|
در منزل دل غم تو میآید و بس |
|
در سکنهی جان غم تو میباید و بس |
|
|
تا صبح جمال فتنهزای تو دمید |
|
گویی که ز شب غم تو میزاید و بس |
|
|
ای دل تو برو به نزد جانان میباش |
|
ساعت ساعت منتظر جان میباش |
|
|
ای تن تو بیا ندیم هجران میباش |
|
جان میکن و خون میخور و خندان میباش |
|
|
ای ماه رکاب خسرو گردون رخش |
|
وی ملکستان سکندر گیتیبخش |
|
|
در ملک خدای ملک چون بلخ تو نیست |
|
برگرد و به بنده بخش ویرانهی وخش |
|
|
هر تیر جفا که داری اندر ترکش |
|
چون سر ز وفا نمیکشم گردنکش |
|
|
من دست ز آستین برون کردم و عشق |
|
تو خوش بنشین و پای در دامن کش |
|
|
روزی که کنم هجر ترا بر دل خوش |
|
گویم چه کنم تن زنم اندر آتش |
|
|
چون راست که در پای کشم دامن صبر |
|
عشق تو گریبان دلم گیرد و کش |
|
|
ماییم و دو شیشکک می روشن و خوش |
|
یک حوضک نقل و یک تنورک آتش |
|
|
باقلیککی و نانکی پنج از شش |
|
گر فرمایی جمال ده بیترکش |
|
|
چون بندگی شهت نمیآید خوش |
|
با ملک چو آب و دولت چون آتش |
|
|
برخیز و بسیج آن جهان کن خوش خوش |
|
اینجا علف گلخن دوزخ بمکش |
|
|
گفتم که گهی چند نپرسم خبرش |
|
تا بوک برون شد تکبر ز سرش |
|
|
خود هست کرشمه هر زمان بیشترش |
|
اکنون من و زاری و شفیعان درش |
|
|
دوش از کف وصل آن بت عشوه فروش |
|
تا روز می طرب همی کردم نوش |
|
|
امشب من و صد هزار فریاد و خروش |
|
تا کی شب دیگرم بود چون شب دوش |
|
|
از خاک درت ساختهام مفرش خویش |
|
بر خیره به باد داده عیش خوش خویش |
|
|
بنمای به من تو آن رخ مهوش خویش |
|
هان تا نبرم آب تو از آتش خویش |
|
|
یک چند نهان از دل بیحاصل خویش |
|
با صبر پناه کردم از مشکل خویش |
|
|
کام دلم آن بود که سرگشته شوم |
|
گردان گردان شدم به کام دل خویش |
|
|
داری ز جهان زیاده از حصهی خویش |
|
در باقی کن شکایت و قصهی خویش |
|
|
تا کی ز پی شکم به درها گردی |
|
بنشین و بخور طعام ذاغصهی خویش |
|
|
گل روز دو عرض میدهد مایهی خویش |
|
زنهار میفکن تو بر آن سایهی خویش |
|
|
او خود چو ببیند پس از آن پایهی خویش |
|
در پای تو ریزد همه پیرایهی خویش |
|
|
با خاک برابرم ز بیسنگی خویش |
|
وز دل خجل از دوام دلتنگی خویش |
|
|
یارب بدهم شرم ز بیشرمی خویش |
|
تا باز هم ز ننگ بیننگی خویش |
|
|
تا دست طمع بشستم از عالم خاک |
|
از گرد زمانه دامنی دارم پاک |
|
|
امید بقا یکی شد و بیم هلاک |
|
چون من ز جهان برفتم از مرگ چه باک |
|
|
زین رنگ برآوردن بر فور فلک |
|
خون شد دلم و نیافتم غور فلک |
|
|
در جمله گزیر نیست از جور فلک |
|
تا رخت برون نبردی از دور فلک |
|
|
ای جاه تو چون سماک و عالم چو سمک |
|
یک شقه ز نوبتی جاه تو فلک |
|
|
یک چند ترا رکاب بر دست ملوک |
|
یک چند ترا غاشیه بر دوش ملک |
|
|
در منزل آبگینه هنگام درنگ |
|
چون بیتو دل شکسته را دیدم تنگ |
|
|
گفتم که چگونهای دلا گفت مپرس |
|
چونانک در آبگینه اندازی سنگ |
|
|
ای چشم زمانه کرده روشن به جمال |
|
در گوش تو برده خوشترین لفظ سوئال |
|
|
رایی داری چو آفتاب اول روز |
|
عمری بادت چو سایهها بعد زوال |
|
|
زین عمر به تعجیل دوان سوی زوال |
|
دانی که جهان چه آیدم پیش خیال |
|
|
دشتی آید ز درد دل میلامیل |
|
طشتی آید ز خون دل مالامال |
|
|
در هجر همی بسوزم از شرم خیال |
|
در وصل همی بسوزم از بیم زوال |
|
|
پروانهی شمع را همین باشد حال |
|
در هجر نسوزد و بسوزد ز وصال |
|
|
ای مسند تو قاعدهی دولت گل |
|
خصمت که ز عز تست دست خوش ذل |
|
|
بیقدر چو خار باد و کم عمر چو گل |
|
چون آب خروشان و لگدکوب چو پل |
|
|
ای گوهر تو خلاصهی عالم گل |
|
باد از تو دو قوم را دو معنی حاصل |
|
|
چون آب نکوخواه ترا حکم روان |
|
چون لوله بداندیش ترا سوختهدل |
|
|
منزل دوردست و روز بیگاه ای دل |
|
زین رو مکش انتظار همراه ای دل |
|
|
بشتاب که منقطع فراوان هستند |
|
زین راه دراز و روز کوتاه ای دل |
|
|
آخر شب دوش بیتو ای شمع چگل |
|
بگذشت و گذاشت در غمم خوار و خجل |
|
|
تو فارغ و من به وعده تا روز سپید |
|
در بند تو بنشسته و برخاسته دل |
|
|
آمیختم از بهر تو صد رنگ و حیل |
|
هم دست اجل قویتر آمد به جدل |
|
|
گر جان مرا قبول کردی به مثل |
|
پیش از اجلش کشیدمی پیش اجل |
|
|
ای دل طمع از وصال جانان بگسل |
|
سررشتهی آرزو به دندان بگسل |
|
|
زان پیش که بگسلند جان از تن تو |
|
از بهر خدا علایق جان بگسل |
|
|
صف زد حشم بهار پیرامن گل |
|
ابر آمد و پر کرد ز در دامن گل |
|
|
با این همه جان نماند اندر تن گل |
|
گر تو به چمن درآیی ای خرمن گل |
|
|
پیراهن گل دریده شد بر تن گل |
|
شلوار تو بینما چو پیراهن گل |
|
|
ای خرمن کون تو به از خرمن گل |
|
جایی که بود کون تو کون زن گل |
|
|
تاب رخ یار من نداری ای گل |
|
جامه چه دری رنگ چه آری ای گل |
|
|
سودت نکند تا که به خواری ای گل |
|
از بار خجل فرو نیاری ای گل |
|
|
چرخا زحلت نحسترست یا بهرام |
|
زهرهت غر و مشتریت مغرور به نام |
|
|
تیرت ز منافقی نه پختهست و نه خام |
|
خورشید تو قحبه است و ماهت نه تمام |
|
|
ای زیر همای همتت چرخ مدام |
|
کبک از نظرت گرفته با باز آرام |
|
|
اقبال تو شاهین و کبوتر ایام |
|
سیمرغ نظیر خسرو طوطی نام |
|
|
رفتم چو نبود بیش از این جای مقام |
|
هرچند به نزدیک تو بودم آرام |
|
|
کس را به جهان مباد ای سیماندام |
|
رفتن نه به اختیار و بودن نه به کام |
|
|
از مشرق دست گوهر آل نظام |
|
ده ماه تمام را طلوعست مدام |
|
|
اینک بنگر که آن خداوند کرام |
|
بفکند مه نوی ز هر ماه تمام |
|
|
هر مرحلهای که رخت برداشتهام |
|
از خون جگر مرحله تر داشتهام |
|
|
از تو خبر وصل مبادم هرگز |
|
گر بیتو ز خویشتن خبر داشتهام |
|
|
دل فرق نمیکند همی دانه ز دام |
|
راهیش به جامعست و راهیش به جام |
|
|
با این همه ما و می و معشوقه به کام |
|
در مصطبه پخته به که در صومعه خام |
|
|
با یاد تو ای ریخته عشقت آبم |
|
نشگفت اگر بود بر آتش خوابم |
|
|
روی از غم چون تویی چرا برتابم |
|
تا به ز غمت کدام شادی یابم |
|
|
بختی نه کزو نصیب جز غم یابم |
|
روزی نه که در جهان دو همدم یابم |
|
|
شادی مگر از جهان برونست از آنک |
|
هرچند که بیش جویمش کم یابم |
|
|
من غره به گفتار محال تو شدم |
|
زان روی سزای گوشمال تو شدم |
|
|
وین طرفه که آزمود صد بار ترا |
|
هم باز به عشوه در جوال تو شدم |
|
|
نه در غم عشق یار یاری دارم |
|
نه همنفسی نه غمگساری دارم |
|
|
بس خسته نهان و آشکاری دارم |
|
یارب چه شکسته بسته کاری دارم |
|
|
آخر ز تو چون روی به خون تر دارم |
|
در عشق ز هیچ روی باور دارم |
|
|
بردار ز روی پرده ورنه پس از این |
|
من پرده ز روی راز دل بردارم |
|
|
در کوی غمت هزار منزل دارم |
|
وز دست تو پای صبر در گل دارم |
|
|
در راه تو کار سخت مشکل دارم |
|
دل نیست پدید و صد غم دل دارم |
|
|
نام تو نویسم ار قلم بردارم |
|
کوی تو گذارم چو قدم بردارم |
|
|
جز روی ترا نبینم ای جان جهان |
|
در عمر خود ار دیده ز هم بردارم |
|
|
راز تو ز بیم خصم پنهان دارم |
|
ورنه غم و محنت تو چندان دارم |
|
|
گویی که ز دل نداریم دوست همی |
|
آری ز دلت ندارم از جان دارم |
|
|
ای دل ز وصال تو نشانی دارم |
|
وی جان ز فراق تو امانی دارم |
|
|
بیچاره تنم همه جهان داشت به تو |
|
واکنون به هزار حیله جانی دارم |
|
|
من با تو که عشق جاودانی دارم |
|
یک مهر و هزار مهربانی دارم |
|
|
با من صنما چو زندگانی نکنی |
|
من بیتو بگو چه زندگانی دارم |
|
|
از غم صدف دو دیده پر در دارم |
|
وز حادثه پوستین به گازر دارم |
|
|
دردا که تهی دامنم از زر درست |
|
وز دست شکسته آستین پر دارم |
|
|
دی کرد وداع بر جناح سفرم |
|
تا دست فراق کرد زیر و زبرم |
|
|
او میشد و جان نعره همی زد ز پیاش |
|
آهسته ترک تاز که من بر اثرم |
|
|
روزی که به حیلت به شب تیره برم |
|
میگویم شکر و باز پس مینگرم |
|
|
بنگر که ز عمر در چه خون جگرم |
|
تا روز گذشته را غنیمت شمرم |
|
|
زلف تو دلم برد و به جان در خطرم |
|
گیرم که ز بیم پی به زلفت نبرم |
|
|
باری دمی از زیر کله بیرون کن |
|
چندان که ز دور در دل خود نگرم |
|
|
سودای تو بیرون شده یکسر ز سرم |
|
وز کوی تو ببرید خرد رهگذرم |
|
|
دست طلب تو باز در کوفت درم |
|
تا با سر کار برد بار دگرم |
|
|
بفروختمت سزد به جان باز خرم |
|
ارزان بفروختم گران باز خرم |
|
|
باری خواهم ز دوستان ای دلبر |
|
تا بو که ز دشمنان ترا باز خرم |
|
|
چون روی ندارم که به رویت نگرم |
|
باری به سر کوی تو بر میگذرم |
|
|
در دیده کشم ز آرزوی رخ تو |
|
گردی که زکوی تو به دامن سپرم |
|
|
در کار تو هر روز گرفتارترم |
|
غمهای ترا به جان خریدارترم |
|
|
هر روز به چشم من نکو رویتری |
|
هرچند که بیش بینمت زارترم |
|
|
ای دل ز فلک چرا نیوشی آزرم |
|
هم بادم سرد ساز و با گریهی گرم |
|
|
دلبر ز تو وز ناله کجا گردد نرم |
|
آن را که هزار دیده باشد بیشرم |
|
|
آنم که ندانم نه وجود و نه عدم |
|
دانم که ندانم نه حدوث و نه قدم |
|
|
میدانم و مطرب و حریفی همدم |
|
مستی و طرب فزون و هشیاری کم |
|
|
ای خورده به واجبی چو مردان غم علم |
|
در تحت تصرف تو بیش و کم علم |
|
|
در عمر دمی نازده الا دم علم |
|
هم عالم عالمی هم عالم علم |
|
|
دردا که فرو شد لب شادی را غم |
|
پر گشت و نگون گشت پیمانهی غم |
|
|
دشواری بیش گشت و آسانی کم |
|
واین ماند ز عالم که دریغا عالم |
|
|
من بنده که کمتر سگ کویت باشم |
|
این بس باشد که مدحگویت باشم |
|
|
اقبال نیم که سال و ماه و شب و روز |
|
واجب باشد که پیش رویت باشم |
|
|
بینم دل خویش گر دهانت اندیشم |
|
یابم تن خویش گر میانت اندیشم |
|
|
یادم ناید ز سر به جان و سر تو |
|
الا که ز خاک آستانت اندیشم |
|
|
خوار و خجلم خوار و خجل باد دلم |
|
آسیمهسر و پای به گل باد دلم |
|
|
در دست غمم اسیری از دست دلست |
|
چونان که منم، اسیر دل باد دلم |
|
|
بر چرخ رسید از تو دم سرد دلم |
|
بر دامن غم فشاندهی گرد دلم |
|
|
خون دلم از دیده بپالود دلم |
|
دردا دل فارغ تو از درد دلم |
|
|
پر شد ز شراب عشق جانا جامم |
|
چون زلف تو برهم زده گشت ایامم |
|
|
در عشق تو این بود مراد و کامم |
|
کز جملهی بندگان نویسی نامم |
|
|
در خدمت تست عقل و هوش و جانم |
|
گر پیش برون روم ور از پس مانم |
|
|
اقبال نیم که سال وماه و شب و روز |
|
واجب باشد که در رکابت رانم |
|
|
ای دل چو به غمهای جهان درمانم |
|
از دیده سرشکهای خونین رانم |
|
|
خود را چه دهم عشوه یقین میدانم |
|
کاندر سر دل شود به آخر جانم |
|
|
مینوش کنم ولیک مستی نکنم |
|
الا به قدج درازدستی نکنم |
|
|
دانم غرضم ز میپرستی چه بود |
|
تا همچو تو خویشتن پرستی نکنم |
|
|
بازیچهی دور آسمانم چه کنم |
|
سرگشتهی گردش جهانم چه کنم |
|
|
از هرچه همی کنم پشیمان گردم |
|
آیا چه کنم تا که بدانم چه کنم |
|
|
چون حرب کنم هیج محابا نکنم |
|
چون عفو کنم هیچ مدارا نکنم |
|
|
من سایهی یزدانم و نیکو نبود |
|
گر قدرت و رحمت آشکارا نکنم |
|
|
شبها چو ز روز وصل او یاد کنم |
|
تا روز هزار گونه فریاد کنم |
|
|
ترسم که شب اجل امانم ندهد |
|
تا باز به روز وصل دل شاد کنم |
|
|
کس نیست غم اندوختهتر زین که منم |
|
با درد تو آموختهتر زین که منم |
|
|
گفتی که نهای به عشق درپخته هنوز |
|
خامی چه کنی سوختهتر زین که منم |
|
|
بر آتش هجر عمری ار بنشینم |
|
بر خاک در تو هم به دل نگزینم |
|
|
از باد همه نسیم زلفت بویم |
|
در آب همه خیال رویت بینم |
|
|
آن دیده ندارم که به خوابت بینم |
|
یا آن رخ همچو آفتابت بینم |
|
|
از شرم رخ تو در تو نتوان نگریست |
|
میریزم اشک تا در آبت بینم |
|
|
ای گوهر تو اصل طفیل آدم |
|
وی ذات تو معنی و عبارت عالم |
|
|
تا حکم کفت نکرد روزیده خلق |
|
وز خلقت آدمی نیاورد شکم |
|
|
من دل به کسی جز از تو آسان ندهم |
|
چیزی که گران خریدم ارزان ندهم |
|
|
صد جان بدهم در آرزوی دل خویش |
|
وان دل که ترا خواست به صد جان ندهم |
|
|
چون پای همی تحفه برد هر جایم |
|
وز پای به پای آمدنی میآیم |
|
|
دستم شکند فلک من این را شایم |
|
آری چو گزیز نیست باری پایم |
|
|
ای عشق در آفاق بسی تاختیم |
|
تا از دل و دلدار برانداختیم |
|
|
آخر حق صحبتی که با تست مرا |
|
بشناس و همان گیر که نشناختیم |
|
|
دی یک دو قدح شراب صافی خوردیم |
|
با همنفسی شبی به روز آوردیم |
|
|
امروز چنان شد که به ناچار دو دست |
|
در گردن درد و رنج و هجران کردیم |
|
|
سبحانالله غمی به پایان نبریم |
|
الا که ازو در دگری مینگریم |
|
|
آن شد که ستاره میشمردیم به روز |
|
اکنون همه روز و شب نفس میشمریم |
|
|
با گل گفتم چون به چمن برگذریم |
|
چون از همه باغ آرزوی تو بریم |
|
|
گل گفت مرا چو نیک درمینگریم |
|
از روی بقا برابر یکدگریم |
|
|
اندیشهی انتقام چون جزم کنیم |
|
قهر همه دشمنان به یک عزم کنیم |
|
|
با چرخ چو با آتسز اگر رزم کنیم |
|
گردن به سم اسب چو خوارزم کنیم |
|
|
ای سایهی آنک ملک او هست قدیم |
|
تا چند از این ملک چو گوزی بدونیم |
|
|
یک رویه کن این کار که سهلست و سلیم |
|
ملکست نه بازیچه، والملک عقیم |
|
|
شکر ایزد را که خسرو هفت اقلیم |
|
آن شاه مبارک قدم آن ذات کریم |
|
|
از آتش فتنه بر کران شد چو خلیل |
|
وز آب خطر به ساحل آمد چو کلیم |
|
|
در موج خطر مرفهی همچو کلیم |
|
وز آتش فتنه شاد چون ابراهیم |
|
|
ای مفخر آنکه ماه کردی به دو نیم |
|
معصومان را از آتش و آب چه بیم |
|
|
ای دل مگذار عمر چون بیخبران |
|
ایمن منشین ز روزگار گذران |
|
|
تو طاق نهای با تو همان خواهد کرد |
|
ایام که کرد و میکند با دگران |
|
|
شخصی دارم زنده به جان دگران |
|
عمری به هزار درد و محنت گذران |
|
|
جان بر لب و دل بر اثر او نگران |
|
دور از لب و دندان شما بیخبران |
|
|
زلفت به رسنهاش برآورد کشان |
|
هر جان و دلی که داشت در شهر نشان |
|
|
زان پیش که دستار نگه نتوان داشت |
|
ورز دو سه در زیر کلاهش بنشان |
|
|
چون روی حیل نبود پایاب جهان |
|
یکباره ورق بشستم از تاب جهان |
|
|
گفتم چو مقیم نیست اسباب جهان |
|
خاکش بر سر که خوش خورد آب جهان |
|
|
باغیست چو نوبهار از رنگ خزان |
|
عیشی که به عمرها توان گفت از آن |
|
|
یاران همه انگشت زنان گرد رزان |
|
من در غم تو نشسته انگشتگزان |
|
|
ای ساخته گشته از تو کار دگران |
|
من یار غم تو و تو یار دگران |
|
|
من کرده کنار پر ز خون دیده |
|
از بهر تو و تو در کنار دگران |
|
|
آیا گهر وصل تو یارم سفتن |
|
راه تو امیدوار یارم رفتن |
|
|
میروشن و حجره خالی و موسم گل |
|
ای گلبن نو شکفته یارم گفتن |
|
|
ای دل چو نمینهد سپهرت گردن |
|
نتوان به خروش و زور بخت آوردن |
|
|
بر من چه بود جز که به کف خون خوردن |
|
دیگر چه کنم دلا چه دانم کردن |
|
|
زرق است جهان تو زرق کن از هر فن |
|
که میخور و که میکن و لوتی میزن |
|
|
خوش خور تو جهان و یاد میآر از من |
|
تا روزی چند جمله را سر کن زن |
|
|
زین جور اگر گذر توان کرد بکن |
|
در حال من ار نظر توان کرد بکن |
|
|
با بنده ز روی مردمی آشتیای |
|
یکبار دگر اگر توان کرد بکن |
|
|
هرچ از چو تویی نزیبد ای دوست مکن |
|
وین خیرهکشی گرچه ترا خوست مکن |
|
|
گفتی ببرم جان تو و باکی نیست |
|
جانا نه ز بهر جان نه نیکوست مکن |
|
|
ای دل ز سر نهاد پرواز مکن |
|
فرجام نگر حدیث آغاز مکن |
|
|
خاک از سر این راز نهان باز مکن |
|
خود را و مرا در سر این راز مکن |
|
|
جانا لبم از شراب غم خشک مکن |
|
چشمم ز سرشک هیچ دم خشک مکن |
|
|
در عشق گران رکاب صبری داری |
|
زنهار نمد زین ستم خشک مکن |
|
|
ای دل چو غم نوت دهد چرخ کهن |
|
چون کار ندیدگان مشو بیسر و بن |
|
|
یا عشوهی کودکانه میخر به سخن |
|
یا تن زن و عاقلانه صبری میکن |
|
|
هستم ز تو دلشکستهای عهد شکن |
|
وز دوستی تو با جهانی دشمن |
|
|
گیرم نبود دست من و دامن تو |
|
بتوان کردن دست من و دامن من |
|
|
در دام غم تو بستهای هست چو من |
|
وز جور تو دلشکستهای هست چو من |
|
|
برخاستگان عشق تو بسیارند |
|
در عهد وفا نشستهای هست چو من |
|
|
میسوز تو خرمن شکیبایی من |
|
تا مینهم از غم تو خرمن خرمن |
|
|
دامن به حدیث درد من باز مزن |
|
من دانم و اشک لعل دامن دامن |
|
|
ماییم و صراحی و شراب روشن |
|
مرغی دو و نان چند و زیشان دو سه تن |
|
|
وز میوه و ریحان قدری سیب و سمن |
|
برخیز و بیا چنانک دی نزد تو من |
|
|
چشمم ز همه جهان فرازست اکنون |
|
وین دیده به دیدار تو بازست اکنون |
|
|
گفتار همه جهان مجازست اکنون |
|
ما را به جمال تو نیازست اکنون |
|
|
ای گنده دهان چو شیر و چون گرگ حرون |
|
چون خرس کریه شخص و چون خوک نگون |
|
|
چون بوزنه سخره و چو کفتار زبون |
|
چون گربه دهن دریده و چون سگ دون |
|
|
شاها ز خزانهی تو ریحان و سمین |
|
دارند نهان ذخیره درهای ثمین |
|
|
کو زر که همین بر سر گنج است و همان |
|
کو سر که همان از در تیغست و همین |
|
|
بوطالب نعمت ای همه دولت و دین |
|
در خود نگر و جمله جهان نیک ببین |
|
|
کز همت و جود آفتابی و سحاب |
|
وز رفعت و حلم آسمانی و زمین |
|
|
شاهان ممالک تو مودود و معین |
|
دارند خزانها نهان در ثمین |
|
|
گوهر که همین بر سر گنجست و همین |
|
باهر که همان از در تیغست و همین |
|