| | | | | | |
|
پیوسته حدیث من به گوشت بادا |
|
قوتم ز لب شکر فروشت بادا |
|
|
بیمن چو شراب ناب گیری در دست |
|
شرمت بادا ولیک نوشت بادا |
|
|
ای هجر مگر نهایتی نیست ترا |
|
وی وعدهی وصل غایتی نیست ترا |
|
|
ای عشق مرا به صد هزاران زاری |
|
کشتی و جز این کفایتی نیست ترا |
|
|
نه صبر به گوشهای نشاند ما را |
|
نه عقل به کام دل رساند ما را |
|
|
چون یار ز پیش میبراند ما را |
|
کو مرگ که زین باز رهاند ما را |
|
|
آورد زری عماد رازی بچه را |
|
تا بنماید عمود رازی بچه را |
|
|
رازی بچه هر شبی عمادالدین را |
|
بردار کند چنان که غازی بچه را |
|
|
گفتم که به پایان رسد این درد و عنا |
|
دستی بزند به شادمانی دل ما |
|
|
دل گفت کدام صبر ما را و چه کام |
|
ور غم سختست شادکامی ز کجا |
|
|
این دل چو شب جوانی و راحت و تاب |
|
از روی سپیدهدم برافکند نقاب |
|
|
بیدار شو این باقی شب را دریاب |
|
ای بس که بجویی و نیابیش به خواب |
|
|
هم طبع ملول گشت از آن شعر چو آب |
|
هم رغبت از آن شراب چون آتش ناب |
|
|
ای دل تو عنان ز شاهدان نیز بتاب |
|
کاریست ورای شاهد و شعر و شراب |
|
|
زان روی که روز وصل آن در خوشاب |
|
در خواب شبی بر آتشم ریزد آب |
|
|
با دل همه روزم این سوئالست و جواب |
|
کاخر شبی آن روز ببینم در خواب |
|
|
آن شد که به نزدیک من ای در خوشاب |
|
دشمنام ترا طال بقا بود جواب |
|
|
جانا پس از این نبینی این نیز به خواب |
|
بر آتش من زد سخن سرد تو آب |
|
|
بوطالب نعمه ای سپهرت طالب |
|
بر تابش آفتاب رایت غالب |
|
|
در دور زمانه یادگاری نگذاشت |
|
بهتر ز تو گوهری علی بوطالب |
|
|
هرچند که بر جزو بود کل غالب |
|
باشد همه جزو کل خود را طالب |
|
|
جزویست که کل خویش را ماند راست |
|
بوطالب نعمه از علی بوطالب |
|
|
ای گوهر تو بر آفرینش غالب |
|
چون رحمت ایزد همه خلقت طالب |
|
|
از جملهی اولاد نبی چون تو کراست |
|
فرزند تو و هر دو علی بوطالب |
|
|
بس شب که به روز بردم اندر طلبت |
|
بس روز طرب که دیدم از وصل لبت |
|
|
رفتی و کنون روز و شب این میگویم |
|
کای روز وصال یار خوش باد شبت |
|
|
با بخل بود به غایتی پیوندت |
|
کز قوت حکایتی کند خرسندت |
|
|
وینک ز بلای بخل تو ده سالست |
|
تا نشخور شیر میکند فرزندت |
|
|
دل باز چو بر دام غم عشق آویخت |
|
صبر آمد و گفت خون غم خواهم ریخت |
|
|
بس برنامد که دامن اندر دندان |
|
از دست غم آخر به تک پای گریخت |
|
|
ای سغبهی آنانکه نمیجویندت |
|
شهری و دهی ز دور میبویندت |
|
|
نوبت چو به ما رسید توسن گشتی |
|
ای آن و از آن بتر که میگویندت |
|
|
همواره چو بخت خود جوانی بادت |
|
چون دولت خویش کامرانی بادت |
|
|
ای مایهی زندگانی از نعمت تو |
|
این شربت آب زندگانی بادت |
|
|
ای گشته ضمیر چون بهشت از یادت |
|
انگیخته دولت جهان دل شادت |
|
|
ای روز جهان مبارک از دولت تو |
|
روز نو و سال نو مبارک بادت |
|
|
سیاره به خدمت سپرد خاک درت |
|
خورشید که باشد که بود تاج سرت |
|
|
شد هر دو جهان به بندگی تو مقر |
|
چونان که به بندگی جد و پدرت |
|
|
گفتند که گل چمن به یکبار آراست |
|
برخاست و کلید باغ و کاشانه بخواست |
|
|
گل گفت که با او نبود کارم راست |
|
دانی چه گلابخانه را راه کجاست |
|
|
در کوی تو هیچ کار من ناشده راست |
|
ایام به کین خواستن من برخاست |
|
|
واخر به دلت گذر کند چون بروم |
|
کان دلشده کی رفت و چگونهست و کجاست |
|
|
دوشینه شب ارچه جانم از رنج بکاست |
|
چون تو به عیادت آمدی رنج رواست |
|
|
بربوی عیادت تو امشب همه شب |
|
ز ایزد به دعا درد همی خواهم خواست |
|
|
در وصل تو عزم دل من روز نخست |
|
آن بود که عمر با تو بگذارم چست |
|
|
کی دانستم که بعد از آن عزم درست |
|
آن روز به خواب شب همی باید جست |
|
|
آتش به سفال برنهادی ز نخست |
|
پس با خاکم به در برون رفتی چست |
|
|
با این همه باد کبر کاندر سر تست |
|
از آب سبو کی آیدم با تو درست |
|
|
از آب سبو کی آیدم با تو درست |
|
دستم که به گوهر قناعت پیوست |
|
|
پر بود و نبود آز را بر وی دست |
|
با دست طمع مگر شبی عهدی بست |
|
|
روز دگرش غیرت همت بشکست |
|
. . . |
|
|
ای عهد تو عید کامرانی پیوست |
|
افتاد بهار پیش بزم تو ز دست |
|
|
زیبندهتر از مجلس تو دست بهار |
|
بر گردن عید هیچ پیرایه نبست |
|
|
جدت ورق زمانه از جور بشست |
|
عدل پدرت سلسلها کرد درست |
|
|
ای بر تو قبای جاهشان آمد چست |
|
هان تا چه کنی که نوبت دولت تست |
|
|
هجری که به روز غم مبادا دل و دست |
|
بر دامن دل که گرد ننشست نشست |
|
|
وصلی که چو دل به دست بودی پیوست |
|
دردا که ازو درد دلی ماند به دست |
|
|
جانا به تن شکسته و عزم درست |
|
عمریست که دل در طلب صحبت تست |
|
|
وامروز که نومید شد از وصل تو چست |
|
در صبر زد آن دست کز امید بشست |
|
|
ای شاه ز قدرتی که در بازوی تست |
|
تیر تو به ناوک قضا ماند چست |
|
|
ورنه که نشاند این چنین چابک و چست |
|
پیکان دوم بر سر سوفار نخست |
|
|
با موزه به آب در دویدی به نخست |
|
تا خرمن من به باد بردادی چست |
|
|
چون تیز شد آتش دلم گشتی سست |
|
خاکش بر سر که او نه خاک در تست |
|
|
کار تنم از دست دلم رفت ز دست |
|
بیچاره دلم به ماتم جان بنشست |
|
|
جان دل ز جهان بربد و رخت اندر بست |
|
سازم همه این بود که در کار شکست |
|
|
ای شاه جهان ملک جهان حسب تراست |
|
وز دولت و اقبال شهی کسب تراست |
|
|
امروز به یک حمله هزار اسب بگیر |
|
فردا خوارزم و صدهزار اسب تراست |
|
|
دل در خم آن زلف معنبر بنشست |
|
جان گفت که دل رفت وزین غمکده رست |
|
|
من هم پی دل روم به هر حال که هست |
|
مسکین چو به لب رسید پایش بشکست |
|
|
بوطالب نعمه ای گشادهدل و دست |
|
با دست و دلت بحر و فلک ناقص و پست |
|
|
هر زیور کان خدای بر جد تو بست |
|
جز نام پیمبری دگر جملهت هست |
|
|
ای صبر ز دست دل معشوقهپرست |
|
این بار به دامن تو خواهم زد دست |
|
|
کو باز مرا بر آتش دل بنشاند |
|
واندر سر زلف یار ساکن بنشست |
|
|
دی میشد و از شکوفه شاخی در دست |
|
گفتم به شکوفه وعده بود این آن هست |
|
|
برگشت و به طعنه گفت ای عشوهپرست |
|
نشنیدی که هرچه بشکفت نه بست |
|
|
از حادثهای که هرچه زو گویم هست |
|
هرچند که بشکست مرا هیچ نبست |
|
|
گفتند شکستهای به دست آور دست |
|
آوردهام آن شکسته لیکن هم دست |
|
|
دی با تو چنان شدم به یک خاست و نشست |
|
کز من اثری نماند جز باد به دست |
|
|
از شرم بمیرم ار بپرسی فردا |
|
کان دلشده زنده هست گویند که هست |
|
|
گفتند که شعر تو ملک داشت به دست |
|
گفتم عجبا و جای این معنی هست |
|
|
او فرع و چنان دلیر در بحر نشست |
|
من اصل و به بیم در ز جیحون پیوست |
|
|
در سایهی آن زلف مشوش که تراست |
|
ای بس دل سرگشتهی غمکش که تراست |
|
|
میبر دل و می ده غم و فارغ میرو |
|
دور از دل من زهی دل خوش که تراست |
|
|
کون خر ملک ریش گاو افتادست |
|
چون استر بد لایق داو افتادست |
|
|
در صدر وزارتت که در عشق زرست |
|
چون از پس راء عمرو واو افتادست |
|
|
تا حادثه قصد آل عمران کردست |
|
کس نیست که او حدیث احسان کردست |
|
|
احسان ز کسان بوالحسن بود مگر |
|
کو همچو کسانش روی پنهان کردست |
|
|
شاها به خدایی که ترا بگزیدست |
|
گر ملک چو تو خدایگانی دیدست |
|
|
الا تو که بودست که صد باره جهان |
|
روزان بگرفتست و شبان بخشیدست |
|
|
آن چهره که هرکه وصف او بشنیدست |
|
بر چهرهی آفتاب و مه خندیدست |
|
|
ماه نو عید دیدهام دوش بدو |
|
بر ماه تمام کس مه نو دیدست |
|
|
زلف تو از آن دم که دلم بربودست |
|
از زیر کله روی به کس ننمودست |
|
|
مانا به حکایت از لبت بشنودست |
|
کز جملهی عاشقان چشمت بودست |
|
|
فرمان تو بر جهان قضای دگرست |
|
کلک تو گرهگشای بند قدرست |
|
|
هر نامه که در نظم امور بشرست |
|
توقیع برو ابوالمعالی عمرست |
|
|
در هر طرفی اگرچه یاری دگرست |
|
واندر هر گوشه غمگساری دگرست |
|
|
در سر ز غمت مرا خماری دگرست |
|
معشوقه تویی و عشق کاری دگرست |
|
|
دیدار تو در جهان جهانی دگرست |
|
رخسار تو ماه آسمانی دگرست |
|
|
گر جان بشود رواست اندر غم تو |
|
ما را غم تو به نقد جانی دگرست |
|
|
چون حسن تو رنج من به عالم سمرست |
|
کارم چو سر زلف تو زیر و زبرست |
|
|
دیدم ز غمت بسی جفاها لیکن |
|
نادیدن تو ز هرچه دیدم بترست |
|
|
با رای تو صبح ملک بیگه خیزست |
|
با عزم تو آب تیغ فتح آمیزست |
|
|
چون خواجه توان گفت کسی را که به حکم |
|
جمشید نشان و کیقباد انگیزست |
|
|
دل بر سر عهد استوار خویش است |
|
جان در غم تو بر سر کار خویش است |
|
|
از دل هوس هر دو جهانم برخاست |
|
الا غم تو که بر قرار خویش است |
|
|
عدل تو زمانه را نگهدار بس است |
|
تایید تو دین و ملک را یار بس است |
|
|
چون کار جهان کلک تو میدارد راست |
|
تا هست جهان کلک تو بر کار بس است |
|
|
دل در هوس شراب گلرنگ خوشست |
|
با بربط و با نای و دف و چنگ خوشست |
|
|
روزی ز کس فراخ نیکو نبود |
|
روزی فراخم از در تنگ خوشست |
|
|
آن چیست که مقصود جهانی آنست |
|
آن طرفه که از جهانیان پنهانست |
|
|
در دانش عقل و جان و تن حیرانست |
|
آن به که چنان بود که بتوان دانست |
|
|
با دل گفتم چو یار بی فرمانست |
|
این صبر هوس پختن بیپایانست |
|
|
دل گفت نفس مزن که تدبیر آنست |
|
هم پختن این هوس که نتوان دانست |
|
|
با آنکه دلم در غم هجرت خونست |
|
شادی به غم توام ز غم افزونست |
|
|
اندیشه کنم هر شب و گویم یارب |
|
هجرانش چنین است وصالش چونست |
|
|
پایی که ز بند عالمی بیرونست |
|
پالود به خون و زین غمم دل خونست |
|
|
ای تاج سر زمانه آخر کم ازین |
|
کای دست خوش زمانه پایت چونست |
|
|
گر شرح نمیدهم که حالم چونست |
|
یا از تو مرا چه درد روزافزونست |
|
|
پیداست چو روز نزد هرکس که مرا |
|
با این لب خندان چه دل پر خونست |
|
|
تا خرمن آز را دلت پیمانهست |
|
نزدیک تو جز حدیث نان افسانهست |
|
|
خوشباش که یک نیمه مرا در خانهست |
|
در سنبلهی سپهر اگر یک دانهست |
|
|
عشقی که همه عمر بماند این است |
|
دردی که ز من جان بستاند این است |
|
|
کاری که کسش چاره نداند این است |
|
وان شب که به روزم نرساند این است |
|
|
از تو طمعم یکی صراحی باده است |
|
زیرا که مرا حریفکی افتاده است |
|
|
چون مست شود مرا بخواهد دادن |
|
زیرا که مرا وعده به مستی داده است |
|
|
هجران تو دوش چون به من درنگریست |
|
بنشست و به هایهای بر من بگریست |
|
|
گریان بر وصل شد که تدبیرم چیست |
|
تا چند به جان دیگران خواهی زیست |
|
|
میآمد و از دیدهی ما مینگریست |
|
میرفت و دگرباره قفا مینگریست |
|
|
با جلوهی خویشتن خوشش میآمد |
|
یا از سر مرحمت به ما مینگریست |
|
|
از وصل تو بر کناره میباید زیست |
|
با سینهی پاره پاره میباید زیست |
|
|
بیدل به هزار حیله میباید بود |
|
بیجان به هزار چاره میباید زیست |
|
|
بوطالب نعمه طالب نعمت نیست |
|
زان در کرمش تکلف و منت نیست |
|
|
در همت او هر دو جهان مختصرست |
|
جز وی ز پیمبریست آن همت نیست |
|
|
پایی که نه در هوای تو در گل نیست |
|
رایی که نه رای تو برو مشکل نیست |
|
|
القصه ز هرچه نام شادی دارد |
|
در عالم عشق جز غمت حاصل نیست |
|
|
ای شاه نجیب کفشگر دانی کیست |
|
آنکس که ازو خزینت از مال تهیست |
|
|
سیمت ز کل حبه طلب ورنه ازو |
|
سگ داند و کفشگر که در انبان چیست |
|
|
پای تو اگرچه در وفا محکم نیست |
|
در دست تو یک درد مرا مرهم نیست |
|
|
با این همه از غمت گزیرم هم نیست |
|
دل بیغم دار کز تو دل بیغم نیست |
|
|
تا چند طلب کنم وفای تو که نیست |
|
تا کی گیرم کسی به جای تو که نیست |
|
|
گفتی که ترا جان و جهان جز من نیست |
|
ای جان جهان به خاکپای تو که نیست |
|
|
گر درخور قدر همتم سیمی نیست |
|
چون من به هنر کس اندر اقلیمی نیست |
|
|
عیبی نبود گر فلکم سیم نداد |
|
چونان که ز نان استدنم بیمی نیست |
|
|
ای دل یارت که سر به سر کبر و منیست |
|
بازیچهی غمزهاش پیمان شکنیست |
|
|
سودای لب چنین کسی نتوان پخت |
|
با خویشتن آی این چه بیخویشتنیست |
|
|
تا دست امید ما شکستیم ز دوست |
|
زیر لگد فراق پستیم ز دوست |
|
|
دشمن به دعای شب چرا برخیزد |
|
چون ما به چنین روز نشستیم ز دوست |
|
|
هردم ز تو گر تازه غمی باید هست |
|
در دور فلک نو ستمی باید هست |
|
|
در عشق تو گرچه ایچ میباید هست |
|
این بس نبود کانچ نمیباید هست |
|
|
چون آتش سودای تو جز دود نداشت |
|
مسکین دل من امید بهبود نداشت |
|
|
در جستن وصل تو بسی کوشیدم |
|
چون بخت نبود کوششم سود نداشت |
|
|
گر بنده دو روز خدمتت را بگذاشت |
|
نه نقش عیادت تو بر آب نگاشت |
|
|
تقصیر از آن کرد که چشمی که بدان |
|
بیماری چون تویی توان دید نداشت |
|
|
اندوه تو چون دلم به شادی انگاشت |
|
وز بهر تو پیوند جهانی بگذاشت |
|
|
گیرم ز جفاش باز نتوانی برد |
|
دایم ز وفاش باز نتوانی داشت |
|
|
اندوه تو چون دلم به شادی نگذاشت |
|
آخر ز وفاش باز نتوانی داشت |
|
|
هرچند ز تو بجز جفا حاصل نیست |
|
من تخم وفاداری تو خواهم کاشت |
|
|
دلبر ز وفا و مهر یکسر بگذشت |
|
تا کار دلم ز دست دلبر بگذشت |
|
|
چون دید کزو قدم بر آتش دارم |
|
بگذاشت مرا و آبم از سر بگذشت |
|
|
محنتزدهای که کلبهای داشت به دشت |
|
در نعمت و ناز دیدمش برمیگشت |
|
|
گفتمش که گنج یافتی گفتا نه |
|
بو طالب نعمه دی بر این دشت گذشت |
|
|
عمری که تر و خشک من آن بود گذشت |
|
وان مایه که کردمی بدان سود گذشت |
|
|
افسوس که روز بیغمی دیر رسید |
|
پس چون شب وصل دلبران زود گذشت |
|
|
با دل گفتم که آن بتم دوش نهفت |
|
جان خواست ز من چون گل وصلش بشکفت |
|
|
دل گفت مضایقت مکن زود بده |
|
با او به محقری سخن نتوان گفت |
|
|
با گل گفتم شکوفه در خاک بخفت |
|
گل دیده پر آب کرد از باران گفت |
|
|
آری نتوان گرفت با گیتی جفت |
|
بنمای گلی که ریختن را نشکفت |
|
|
چشمم ز غمت به هر عقیقی که بسفت |
|
بر چهره هزارگل ز رازم بشکفت |
|
|
رازی که دلم ز جان همی داشت نهفت |
|
اشکم به زبان حال با خلق بگفت |
|
|
سلطان که جهان جواد ازو بیش نیافت |
|
آن کیست کزو فراغت خویش نیافت |
|
|
در دولت او عامل اموال زکات |
|
صد باره جهان بگشت و درویش نیافت |
|
|
عیشی که نمودم از جوانی همه رفت |
|
عهدی که خریدم از جهان دمدمه رفت |
|
|
هین ای بز لنگ آفرینش بشتاب |
|
وین سبزهی عاریت رها کن رمه رفت |
|
|
سلطان که جهان به عدل آراست برفت |
|
سرو چمن ملک بپیراست برفت |
|
|
چون کژ رویی بدید از دور فلک |
|
کژ را به کژان داد و ره راست برفت |
|
|
حامی جهان ز جور افلاک برفت |
|
بنیاد نظام عالم خاک برفت |
|
|
آن زهر زمانه را چو تریاک برفت |
|
او رفت و سعادت از جهان پاک برفت |
|
|
معشوق مرا عهد من از یاد برفت |
|
وان عهد و وفا به باد برداد و برفت |
|
|
پایم به حیل ببست و آزاد برفت |
|
آتش به من اندر زد و چون باد برفت |
|
|
آن بت که به انصاف نکو بود برفت |
|
حورا صفت و فرشتهخو بود برفت |
|
|
آسایش عمرم همه او داشت ببرد |
|
آرایش جانم همه او بود برفت |
|
|
دلبر چو دلم به عشوه بربود برفت |
|
غمهای مرا به غمزه بفزود برفت |
|
|
بس دیر به دست آمد و بس زود برفت |
|
آتش به من اندر زد و چون دود برفت |
|
|
چون با غم عشق تو دلم ساز گرفت |
|
چشمم ز طلب خون دل آغاز گرفت |
|
|
تو دست به خون ریختنم رنجه مدار |
|
هجران تو این مهم به جان باز گرفت |
|
|
آن بت که دلم به زلف چون شست گرفت |
|
عالم به خمار نرگس مست گرفت |
|
|
بس دل که کنون به قهر در پای آورد |
|
زین تیشه که آن نگار بردست گرفت |
|
|
ای دل بخر آن زلف که دستت نگرفت |
|
جز غمزهی آن نرگس مستت نگرفت |
|
|
می لاف زدی که صبر دستم گیرد |
|
از پای درآمدی و دستت نگرفت |
|
|
با یار مرا زور و ستم درنگرفت |
|
زاری و فغان و لابه هم درنگرفت |
|
|
از شعر ترم چو سنگ نم درنگرفت |
|
تدبیر درم کنم که دم درنگرفت |
|
|
از شعلهی لاله جهان نور گرفت |
|
وز چهرهی گل روی زمین حور گرفت |
|
|
صحرا سلب بزم ملکشه پوشید |
|
بستان صفت مجلس دستور گرفت |
|
|
از گردش این هفت مخالف بر هفت |
|
هر هفت در افتیم به هفتاد آگفت |
|
|
می ده که چو گل جوانیم در گل خفت |
|
تا کی غم عالمی که چون رفتی رفت |
|
|
ای روزی خصم پیش خورد حشمت |
|
جزویست قیامت از نبرد حشمت |
|
|
اندیشهی پل مکن که جیحون شاها |
|
انباشته شد جمله ز گرد حشمت |
|
|
تا روز به شب چو سوسنم بیرویت |
|
بیدار چو نرگسم به گرد کویت |
|
|
چون لاله شوم سوختهدل گر بنهم |
|
مانند گل دو رویه رو بر رویت |
|
|
عمری بادت کزو به رشک آید نوح |
|
راحی به کفت کزو خجل گردد روح |
|
|
شام همه شبهات به صبح آبستن |
|
صبح همه روزهات ضامن به صبوح |
|
|
عمری جگرم خورد ز بدخویی چرخ |
|
یک روز نرفت راه دلجویی چرخ |
|
|
آورد و به دست جور مریخم داد |
|
با زهره گرفتست مرا گویی چرخ |
|
|
از چرخ که کامی به مرادم ننهاد |
|
وز بخت که بندی ز امیدم نگشاد |
|
|
پیروز شه طغان تکین دادم داد |
|
پیروز شه طغان تکین باقی باد |
|
|
با قدر تو آب آسمان ریخته باد |
|
با خاک درت ستاره آمیخته باد |
|
|
گر کم کند از سر تو یک موی فلک |
|
خورشید ازو به مویی آویخته باد |
|
|
دادم به امید روزگاری بر باد |
|
نابوده ز روزگار خود روزی شاد |
|
|
زان میترسم که روزگارم نبود |
|
چونان که ز روزگار بستانم داد |
|
|
در چشمهی تیغ بیکفت آب مباد |
|
در زلف زره بیکنفت تاب مباد |
|
|
بییاد مبارک تو در دست ملوک |
|
در آب فسرده آتش ناب مباد |
|
|
هرگز دلم از وفای تو فرد مباد |
|
یک دم ز غم تو بیدم سرد مباد |
|
|
گر وصل تو درمان دلم خواهد کرد |
|
پس یک نفس از درد تو بیدرد مباد |
|
|
ای شاه زمین دور زمان بیتو مباد |
|
تا حشر سعود را قران بیتو مباد |
|
|
آسایش جان ز تست جان بیتو مباد |
|
مقصود جهان تویی جهان بیتو مباد |
|
|
حسن تو مرا ز نیکوان شاهی داد |
|
عشق تو مرا به خیره گمراهی داد |
|
|
از راستیام نخواهی آگاهی داد |
|
تا چند مرا پردهی کژ خواهی داد |
|
|
جوهر که ز ایزدش همی نامد یاد |
|
وز مرتبه آفتاب را بار نداد |
|
|
از مرگ به یک تپانچه در خاک افتاد |
|
احسنت ای مرگ هرگزت مرگ مباد |
|
|
با هرکه زبان چرخ رازی بگشاد |
|
چون پای نداشت پای تا سر بنهاد |
|
|
زان داد سخن همی بنتوانم داد |
|
کابستن رازهابنتواند زاد |
|
|
گر دوست مرا به کام دشمن دارد |
|
یا خسته دل و سوخته خرمن دارد |
|
|
گو دار کزین جفا فراوان بیش است |
|
آن منت غم که بر دل من دارد |
|
|
بیننده که چشم عاقبتبین دارد |
|
می خوردن و مست خفتن آیین دارد |
|
|
تا جان دارم به دست برخواهم داشت |
|
تلخی که مزاج جان شیرین دارد |
|
|
باد سحری گذر به کویت دارد |
|
زان بوی بنفشهزار مویت دارد |
|
|
در پیرهن غنچه نمیگنجد گل |
|
از شادی آنکه رنگ رویت دارد |
|
|
دل گرچه غمت ز جان نهان میدارد |
|
اشکم همه خرده در میان میدارد |
|
|
جان بیتو کنون فراق تن میطلبید |
|
دل بیتو کنون ماتم جان میدارد |
|
|
صد پرده شبی فلک ز من بردارد |
|
تا روز چو شب زپرده بیرون آرد |
|
|
ار دست شب و روز به شب بگریزد |
|
هر کس که چو روز من شبی بگذارد |
|
|
گر یک شبه وصل بتم آواز آرد |
|
یکساله فراقش فلک آغاز آرد |
|
|
صد روز ارین که میگذارم بدهم |
|
گر دور فلک از آن شبی باز آرد |
|
|
نه دل ز وصال تو نشانی دارد |
|
نه جان ز فراق تو امانی دارد |
|
|
بیچاره تنم همه جهان داشت به تو |
|
واکنون به هزار حیله جانی دارد |
|
|
شب رایت مشک رنگ بر کیوان برد |
|
تقدیر بدم نامه بر طوفان برد |
|
|
ای روی تو روز وصل تو کشتی نوح |
|
انصاف بده بیتو به سر بتوان برد؟ |
|
|
دل در غم تو گر به مثل جان نبرد |
|
سر در نارد به صبر و فرمان نبرد |
|
|
زان میترسم که عمر کوتاه دلم |
|
این درد دراز را به پایان نبرد |
|