| | | | | | |
|
از نازکی که رنگ رخ یار مینماید |
|
گل با همه لطافت او خار مینماید |
|
|
وانجا که سایهی سر زلفش رخ بپوشد |
|
روز آفتاب بر سر دیوار مینماید |
|
|
داعی عشق او چو به بازار دین برآید |
|
سجادهها به صورت زنار مینماید |
|
|
در باغ روزگار ز بیداد نرگس او |
|
تا شاخ نرگسی به مثل دار مینماید |
|
|
فردای وعدههاش چنان روزگار خواهد |
|
کامسال با بهانهی او پار مینماید |
|
|
گفتم که بوسه گفت که زر گفتمش که جان |
|
گفت ای زبون نگر که خریدار مینماید |
|
|
گفتم که جان به از زر گفتا که گر چنین است |
|
زانم ازین متاع به خروار مینماید |
|
|
تدبیر چه که هرکه ز گیتی به کاری آمد |
|
در کار او فروشد و هم کار مینماید |
|
|
زینسان که ماندهاند کرا کار ازو برآید |
|
چون کار انوری ز غمش زار مینماید |
|