| | | | | | |
|
بدرود شب دوش که چون ماه برآمد |
|
ناخوانده نگارم ز در حجره درآمد |
|
|
زیر و زبر از غایت مستی و چو بنشست |
|
مجلس همه از ولوله زیر و زبر آمد |
|
|
نقلم همه شد شکر و بادام که آن بت |
|
با چشم چو بادام و لب چون شکر آمد |
|
|
زان قد چو شاخ سمن و روی چو گلبرگ |
|
صد شاخ نشاطم چو درآمد به بر آمد |
|
|
از خجلت رویش به دهان تیره فروشد |
|
هر ماه که دوش از افق جام برآمد |
|
|
بودیم به هم درشده با قامت موزون |
|
وان قامت موزون ز قیامت بتر آمد |
|
|
ما بیسر و سامان ز خرابی و زمانه |
|
فریاد همی کرد که شبتان به سر آمد |
|
|
شب روز شود بعد نسیم سحر و دوش |
|
شد روز دلم شب چو نسیم سحر آمد |
|