انوری (غزلیات)/رخ خوبت خدای می‌داند
| رخ خوبت خدای می‌داند | که اگر در جهان به کس ماند | |||||
| ماه را بر بساط خوبی تو | عقل بر هیچ گوشه ننشاند | |||||
| شعله‌ی آفتاب را بکشد | حسنت ار آستین برافشاند | |||||
| در جهان برنیاید آب به آب | عشقت ار آب بر جهان راند | |||||
| گفتمت جان به بوسه‌ای بستان | گفتی ار خصم بوسه بستاند | |||||
| بستدی جان و بوسه می‌ندهی | این حدیثت بدان نمی‌ماند | |||||
| چون مزاج دلم همی دانی | که نداند شکیب و نتواند | |||||
| با خیالت بگو نخواهم داد | تا به گوش دلم فرو خواند | |||||
| انوری بر بساط گیتی کیست | که نه ناباخته همی ماند | |||||