انوری (غزلیات)/ز عشق تو نهانم آشکارست
ز عشق تو نهانم آشکارست | ز وصل تو نصیبم انتظارست | |||||
ز باغ وصل تو گل کی توان چید | که آنجا گفتگوی از بهر خارست | |||||
ولی در پای تو گشتم بدان بوی | که عهدت همچو عشقم پایدارست | |||||
دلم رفت و ز تو کاری نیامد | مرا با این فضولی خود چه کارست | |||||
چو گویم بوسهای گویی که فردا | کرا فردای گیتی در شمارست | |||||
به بند روزگارم چند بندی | سخن خود بیشتر در روزگارست | |||||
به عهدم دست میگیری ولیکن | که میگوید که پایت استوارست | |||||
ترا با انوری زین گونه دستان | نه یکبار و دوبارست و سه بارست |