| | | | | | |
| |
هرکه چون من به کفرش ایمانست |
|
از همه خلق او مسلمانست |
|
| |
روی ایمان ندیده‌ای به خدا |
|
گر به ایمان خویشت ایمانست |
|
| |
ای پسر مذهب قلندر گیر |
|
که درو دین و کفر یکسانست |
|
| |
خویشتن بر طریق ایشان بند |
|
که طریقت طریق ایشانست |
|
| |
دست ازین توبه و صلاح بدار |
|
کاندرین راه کافری آنست |
|
| |
راه تسلیم رو که عالم حکم |
|
دام مرغان و مرغ بریانست |
|
| |
ملک تسلیم چون مسلم گشت |
|
بهتر از ملک سلیمانست |
|
| |
مردم صومعه مسلمان نیست |
|
گر همه بوذرست و سلمانست |
|
| |
ساقیا در ده آن میی که ازو |
|
آفت عقل و راحت جانست |
|
| |
حاکی رنگ روی معشوقست |
|
راوی بوی زلف جانانست |
|
| |
مجلس از بوی او سمن‌زارست |
|
خانه با رنگ او گلستانست |
|
| |
از لطافت هوای رنگینست |
|
وز صفا آفتاب تابانست |
|
| |
در قدح همچو عقل و جان در تن |
|
آشکارست اگرچه پنهانست |
|
| |
توبه‌ی خویش و آن من بشکن |
|
کین نه توبه است زور و بهتانست |
|
| |
یک زمانم ز خویشتن برهان |
|
کز وجودم ز خود پشیمانست |
|
| |
چند گویی که می نخواهم خورد |
|
که ز دشمن دلم هراسانست |
|
| |
می خور و مست خسب و ایمن باش |
|
مجلس خاص خاص سلطانست |
|
