| | | | | | |
|
آسمان آن بخیل بدفعلست |
|
که ازو جز که فعل بد نجهد |
|
|
نان و آبش مخور که هرکه خورد |
|
هرگز از دست او به جان نرهد |
|
|
خاک از او به که گر کسی به مثل |
|
مشتکی جو به نزد او بنهد |
|
|
چون کریمان از او قبول کند |
|
پس به هر دانه بیست باز دهد |
|
|
خسروا آب آسمان نشود |
|
که کمال تو نور خور ندهد |
|
|
لقمهی بی جگر نمییابم |
|
شد چنین عمر او نظر ندهد |
|
|
گردهگاه جهان شکافته باد |
|
که یکی گرده بیجگر ندهد |
|
|
ملکالموت را ملامت نیست |
|
که به بیمار گل شکر ندهد |
|
|
تو جهان نیستی جهانداری |
|
این اشارت به تو ضرر ندهد |
|
|
تو بکن زیبد ار قضا نکند |
|
توبده شاید از قدر ندهد |
|
|
کمر عمر تو مبادا سست |
|
تافلک را قبا کمر ندهد |
|
|
نقش نام زمانه افروزت |
|
سکه از دوستی به زر ندهد |
|
|
کافران را چه باک باشد اگر |
|
خشم تو مایهی سقر ندهد |
|
|
داد بنده نمیدهد در تو |
|
حبذا گر دهد وگر ندهد |
|
|
جود تو حق از آن فراوانست |
|
کار او بود اگر وگر ندهد |
|
|
دست میمون تو از آن دستست |
|
که به کشت طمع مطر ندهد |
|
|
وای آن رزمگه که حملهی تو |
|
دهد و نصرت وظفر ندهد |
|
|
جز تو کس را نشاید آدم گفت |
|
عقل مشاطگی به خر ندهد |
|
|
گرچه بسیار درد دل دارد |
|
جز به اندازه درد سر ندهد |
|
|
حرمت تو نه آن درخت بود |
|
که به سالی هزار برندهد |
|
|
خاک در گاه تو نه آن سرمه است |
|
که به چشم هنر بصر ندهد |
|