| | | | | | |
|
ای بزرگی که دین یزدان را |
|
لقبت صد کمال نو دادست |
|
|
دان که من بنده را خداوندی |
|
میوه و گوشتی فرستادست |
|
|
میوه در ناضج اوفتاد و کسی |
|
اندر این فصل میوه ننهادست |
|
|
گوشتی ماند و من درین ماندم |
|
زانکه رعنا و محتشم زادست |
|
|
لبش آهنگ کاه مینکند |
|
چه عجب نه لبش ز بیجادست |
|
|
گفتم ای گوسفند کاه بخور |
|
کز علفها همینت آمادست |
|
|
گفت جو، گفتمش ندارم، گفت |
|
در کدیه خدای بگشادست |
|
|
گفتمش آخر از که خواهم جو |
|
اینت محنت که با تو افتادست |
|
|
گفت خواه از کمال دین مسعود |
|
که ولی نعمتی بس آزادست |
|
|
منعما مکرما درین کلمات |
|
کین زبان بستهام زبان دادست |
|
|
به کرم ایستادگی فرمای |
|
کز شره بر دو پای استادست |
|
|
به خدایی که از کمان قضا |
|
تیر تقدیر را روان کردست |
|
|
چشمهی آفتاب رخشان را |
|
خازن نقد آسمان کردست |
|
|
کز نحیفی و ناتوانی و ضعف |
|
دورم از روی تو چنان کردست |
|
|
که مرا دور بودن از رویت |
|
هرچه گویم فزون از آن کردست |
|
|
نتوان شرح داد آنکه مرا |
|
غم هجر تو بر چه سان کردست |
|