| | | | | | |
|
ای به تدبیر قطب آن گردون |
|
که ز تقدیر ساختست جدی |
|
|
وی ز تشویر خاطرت خورشید |
|
غوطها خورده در تموج خوی |
|
|
هرچه مکنون خطهی اشیاست |
|
همه با مکنت تو ادنی شییء |
|
|
حکمت اندر نفاذ گشته چنان |
|
که نگنجد در انقیادش کی |
|
|
ظل جاهت از آن کشیدهترست |
|
که کند دور روزگارش طی |
|
|
سیر حکمت از آن سریعترست |
|
که برد مسرع ضمیرش پی |
|
|
گر تقلد کنی عمارت عصر |
|
نشود هیچکس خراب از می |
|
|
آدم از نسبت وجود تو یافت |
|
اختصاص خلقته بیدی |
|
|
چون عنان قلم روان کردی |
|
آب گردد روان صاحب ری |
|
|
چون رکاب کرم گران کردی |
|
خاک بوسد عظام حاتم طی |
|
|
قدرتت گفت روز عرض الست |
|
چون جدا کرد اخطل از اخطی |
|
|
کای علی خرج این حشم برگیست |
|
همتت گفت قد ضمنت علی |
|
|
دوش با آسمان همی گفتم |
|
بر سبیل سوئال مطلب ای |
|
|
که مدار حیات عالم کیست |
|
روی سوی تو کرد و گفتا وی |
|
|
گفتم این را دلیل باید گفت |
|
هیچ دانی که می چه گویی هی |
|
|
میر آبست و حق همی گوید |
|
و من الماء کل شیء حی |
|
|
تا که نی را چو سرو نیست قوام |
|
در بهار و تموز و آذر و دی |
|
|
باد پیشت جهان چو سرو به پای |
|
پای تا سر کمر ببسته چو نی |
|
|
پوست بر دشمنت کفن گشته |
|
همچو بر کرم قز تراکم قی |
|
|
مرا سعد دین داد پیراهنی |
|
که از دیدنش دیده حیران شدی |
|
|
ز فرسودگی وقت پوشیدنش |
|
تن مرد پوشیده عریان شدی |
|
|
به هرجا که آسیب سریافتی |
|
به اندازهی تن گریبان شدی |
|