| | | | | | |
|
ای به دندان دولت آمده خوش |
|
درد دندانت هیچ بهتر هست |
|
|
دارد از غصه آسمان دندان |
|
بر که بر نفس همتت پیوست |
|
|
زانکه هرگز به هیچ دندان مزد |
|
بر سر خوان آسمان ننشست |
|
|
تیز دندانی حرارت می |
|
درد دندانت چون به خیره بخست |
|
|
باز بنمود آسمان دندان |
|
تا الم باز پس کشیدی دست |
|
|
سر دندان سپید کرد قضا |
|
گفتش ای جور خوی عشوهپرست |
|
|
آب دندان حریفی آوردی |
|
کوش تا رایگان توانی جست |
|
|
از چنین صید برمکش دندان |
|
مرغ چربست و آشیانی پست |
|
|
من نگویم که جامه در دندان |
|
زانتقامش به جان بخواهی رست |
|
|
خیز و دندانکنان به خدمت شو |
|
آسمان دیرتر میان دربست |
|
|
گفت هم عشوه پشت دست بزد |
|
دو سه دندان آسمان بشکست |
|