| | | | | | |
|
ای همه سیرت تو هنگ و ثبات |
|
چه کنم بیثبات و بیهنگم |
|
|
گر خطایی برفت بر قلمم |
|
هست از آن شرم چون قلم رنگم |
|
|
تا نگویی که شعر نیرنگیست |
|
حاش لله نه مرد نیرنگم |
|
|
از جهانی به تست فخرم و بس |
|
گرچه هست از جهانیان ننگم |
|
|
الحق الحق بدانچه کردستم |
|
در خور هر عتاب و هر جنگم |
|
|
چه شود از من این گران مشمر |
|
هم تو دانی که بس سبک سنگم |
|
|
بد مشو با من و مکن دل تنگ |
|
که ز بد کرده نیک دلتنگم |
|
|
لنگ خواهی مرا روا باشد |
|
دل از این من چگونه تنگ کنم |
|
|
تا ترا من به قلتبانی تو |
|
حاش لله که هیچ ننگ کنم |
|
|
آن ترا از زن و مرا ز خدا |
|
چون به میزان خود به سنگ کنم |
|
|
تو بدان صلح کردهای با زن |
|
من بدین با خدای جنگ کنم |
|