| | | | | | |
|
بازآمد آنکه دولت و دین در پناه اوست |
|
دور سپهر بندهی درگاه جاه اوست |
|
|
مودودشه موئید دین پهلوان شرق |
|
کامروز شرق و غرب جهان در پناه اوست |
|
|
گردون غبار پایهی تخت بلند اوست |
|
خورشید عکس گوهر پر کلاه اوست |
|
|
سیر ستارگان فلک نیست در بروج |
|
بر گوشهای کنگرهی بارگاه اوست |
|
|
چشم مسافران ظفر نیست بر قدر |
|
بر سمت ظل رایت و گرد سپاه اوست |
|
|
ای بس همای بخت که پرواز میکند |
|
در سایهای که بر عقب نیکخواه اوست |
|
|
هم سبز خنگ چرخ کمین بارگیر اوست |
|
هم دستگاه بحر بهین دستگاه اوست |
|
|
بر آستان چرخ به منت قدم نهد |
|
گردی که مایه و مددش خاک راه اوست |
|
|
انصاف اگر گواه دوام است لاجرم |
|
انصاف او به دولت دایم گواه اوست |
|
|
روزش چنین که هست همیشه به گاه باد |
|
کین ایمنی نتیجهی روز به گاه اوست |
|
|
منصور باد رایت نصرتفزای او |
|
کین عافیت ز نصرت تشویش کاه اوست |
|
|
بوطیب آنکه سرد و جفا گفت مر مرا |
|
بگذاشتم که مرد سفیهست و عقربی است |
|
|
ور زانکه از سفه به همه عمر در جهان |
|
دشنام من دهد چه کنم گرچه مصعبی است |
|
|
از حرمت علیکم او تا به قد سلف |
|
هرچ از تبار اوست پلیدست و روسبی است |
|
|
نیامدست مرا خویشتن دگر مردم |
|
از آن زمان که بدانستهام که مردم چیست |
|
|
گرم نشان دهی از روی مردمی چه شود |
|
چو بخت نیک نشانت دهم که مردم کیست |
|
|
با فلک دوش به خلوت گلهای میکردم |
|
که مرا از کرم تو سبب حرمان چیست |
|
|
این همه جور تو با فاضل و دانا ز چه جاست |
|
وین همه لطف تو با بیهنر و نادان چیست |
|
|
فلکم گفت که ای خسرو اقلیم سخن |
|
با منت بیهده این مشغله و افغان چیست |
|
|
شکر کن شکر که در معرض فضلی که تراست |
|
گنج قارون چه بود مملکت خاقان چیست |
|