| | | | | | |
|
به حمد و ثنا چون کنم رای نظمی |
|
نه دشوار گویم نه آسان فرستم |
|
|
ولیکن به حامی جناب حمیدی |
|
اگر وحی باشد هراسان فرستم |
|
|
ز فضل و هنر چیست کان نیست او را |
|
بگو تا مرا گر بود آن فرستم |
|
|
همی شرم دارم که پای ملخ را |
|
سوی بارگاه سلیمان فرستم |
|
|
همی ترسم از ریشخند ریاحین |
|
که خار مغیلان به بستان فرستم |
|
|
من و قطرهای چند سوئر سباعم |
|
چه گویی که بر آب حیوان فرستم |
|
|
من و ذرهای چند خاک زمینم |
|
چه گویی که بر چرخ کیوان فرستم |
|
|
به آبان گر از نکهت میوه بادی |
|
نسیمی بدزدم به نیسان فرستم |
|
|
چه فرمایی از صدمت سنگ و آهن |
|
درخشی به خورشید رخشان فرستم |
|
|
همهی روضهی من حشیش است یکسر |
|
شوم دسته بندم به رضوان فرستم |
|
|
همه لقمهای نیست بر خوان طبعم |
|
کز آن زلهای پیش لقمان فرستم |
|
|
کرا گرد دامن سزد گوی گردون |
|
برش تحفهگوی گریبان فرستم |
|
|
کسی را که نوباوهی وحی دارد |
|
بقایای وسواس شیطان فرستم |
|
|
سخن هست فرزند جانم ولیکن |
|
خلف مینیاید مگر جان فرستم |
|
|
نه شعرست سحرست از آن مینیارم |
|
که نزدیک موسی عمران فرستم |
|
|
غرض زین سخن چیست تا چند گویم |
|
فلان را همی پیش بهمان فرستم |
|
|
به معبود طیان و ممدوح حسان |
|
اگر ژاژ طیان به حسان فرستم |
|
|
بهانه است این چند بیت ارنه حاشا |
|
که من زیره هرگز به کرمان فرستم |
|
|
فرستاده شد گرچه نیکو نباشد |
|
که زنگار آهن سوی کان فرستم |
|
|
ز کم دانشی گاو گردون چوبین |
|
بر شیر گردون گردان فرستم |
|
|
وگرنه چرا با چو رستم سواری |
|
چنین خر سواری به میدان فرستم |
|