| | | | | | |
|
به خدایی که بازگشت بدوست |
|
که مرا بازگشت نیست به می |
|
|
مگر از بهر حفظ قوت و بس |
|
فارغ از چنگ و نای و بربط و نی |
|
|
نکنم خدمت و نگویم شعر |
|
گر جهان پر شود ز حاتم طی |
|
|
جز که پیروز شاه عادل را |
|
آنکه پیروزیست راتب وی |
|
|
دگر آن کز دروغ باشم دور |
|
فیالمثل گر بود بادنی شیی |
|
|
مگر اندر سه گونه حکم نجوم |
|
چه بود پس کجا بود پس کی |
|
|
نسگالم نفاق اگرچه جهان |
|
پر شدست از سهیل تا به جدی |
|
|
نه خیانت کنم نه اندیشم |
|
انوری باش میچهگویی هی |
|
|
خود کند هیچکس که دیده بود |
|
از پس سور مهر ماتم دی |
|
|
بد نگویم بگو چرا گویم |
|
ممتلی را بود که افتد قی |
|
|
چون من از هیچکس نباشم پر |
|
اخطل آنجا همان بود کاخطی |
|
|
نام کار دگر همی نبرم |
|
که ندارند عاقلانش پی |
|
|
که اگر گویم ار نه محفوظ است |
|
عرق پاکم چنانکه نور از فی |
|
|
دزد را نیک داند از کالا |
|
پاسبان خلقته بیدی |
|
|
ره ز نامرد گم شود بر مرد |
|
ورنه پیدا شدست رشد از غی |
|
|
خوار صحبت مباش تا باشی |
|
صاحب صدهزار صاحب ری |
|
|
قصه کوته شد آن کنم همه عمر |
|
چونکه توفیق دادم ایزد حی |
|
|
که اگر بر کفم نهی پس از آن |
|
از ندامت رخم نیارد خوی |
|
|
گر کنم خیره ارنه خود سوزم |
|
گفتهاند آخرالدواء الکی |
|
|
این همه گفتم و همی گفتند |
|
غضب و شهوت از سلول و ابی |
|
|
عهده بر کیست این دعاوی را |
|
همتم گفت قد ضمنت علی |
|