| | | | | | |
|
به خدایی که ذات لم یزلش |
|
باشد از سر بندگان آگاه |
|
|
دست صنعتش ز اقتدار نهد |
|
بر سر آفتاب و ماه کلاه |
|
|
زر فشاند ز صبح هر روزی |
|
در خم این زمردین خرگاه |
|
|
به رسولی که بد سبابهی او |
|
سبب جامه خرقه کردن ماه |
|
|
به امینی که آورید بدو |
|
ز اسمان امر و نهی بیاکراه |
|
|
به کتابی که تا بدو داریم |
|
از گناهان به روز حشر گواه |
|
|
به کلامی که مهر ایمانست |
|
چیست آن لا اله الا الله |
|
|
که اگر هست یا بخواهد بود |
|
ملک و دین را نظیر همچو تو شاه |
|
|
تا جهان باشد از تو نازان باد |
|
رایت و چتر و تخت و تاج و کلاه |
|
|
ز ابتدا کاندر آمدی به عمل |
|
بیش از این بود بارنامه و جاه |
|
|
کار با آب و گل نبودت بیش |
|
باز خواهی شدن بر آن ناگاه |
|
|
نه آب و گلی که سلطان راست |
|
به گل تیره و به آب سیاه |
|
|
پارگکی کاه و نبیذم فرست |
|
رنج دل شاعر سلطان بکاه |
|
|
شکر چو شکر کنم از بهر می |
|
منت چون کوه بدارم ز کاه |
|