| | | | | | |
|
خدایگانا نزدیک شد که صبح ظفر |
|
زظل گوهر چترت شود سیاه وسفید |
|
|
ایا وجود ترا فیض جود واهب کل |
|
به عمر ملک سلیمان و نوح داده نوید |
|
|
تویی که سایه عدلت چنان بسیط شده |
|
که رخنه کردن آن مشکل است برخورشید |
|
|
نهیب رزم تو بگسست جوشن بهرام |
|
شکوه بزم تو بشکست بربط ناهید |
|
|
شود چو غنچهی گل چاک ترک دشمن تو |
|
گرش به نام تو بر سر زنند خنجر بید |
|
|
برد یمین ترا سجده خامهی تقدیر |
|
دهد یسار ترا بوسه خاتم جمشید |
|
|
بدان خدای که خورشید آسمان را داد |
|
جوار سکنهی بهرام و حجرهی ناهید |
|
|
بدان خدای که در کارگاه صنعت کرد |
|
رخ سیاه مه از نور آفتاب سفید |
|
|
که در مفارقت بازگاه چون فلکت |
|
مرا ز سایه به خورشید عمر نیست امید |
|
|
صاحبا سقطهی مبارک تو |
|
نه ز آسیب حادثات رسید |
|
|
دوش این واقعه چو حادث شد |
|
منهیی زاسمان به بنده دوید |
|
|
ماجرایی از آن حکایت کرد |
|
بنده برگویدت چنان که شنید |
|
|
گفت دی خواجهی جهان زچمن |
|
ناگهانی چو سوی قصر چمید |
|
|
مگر اندر میان آن حرکت |
|
چین دامن زخاک ره برچید |
|
|
خاک در پایش اوفتاد وبه درد |
|
روی در کفش او همی مالید |
|
|
یعنی از بنده در مکش دامن |
|
آسمان انبساط خاک بدید |
|
|
غیرت غیر برد بر پایش |
|
قوت غیرتش چو درجنبید |
|
|
رخ ترش کرد و آستین بر زد |
|
سیلی خصموار باز کشید |
|
|
خاک مسکین زبیم سیلی او |
|
مضطرب گشت و جرم در دزدید |
|
|
پای میمونش از تزلزل خاک |
|
مگر از جای خویشتن بخزید |
|
|
هم از این بود آنکه وقت سحر |
|
دوش گیسوی شب زبن ببرید |
|
|
هم از این بود آنکه زاول روز |
|
صبح برخویشتن قبا بدرید |
|
|
یا ربش هیچ تلخییی مچشان |
|
که از این سهل شربتی که چشید |
|
|
نور بر جرم آفتاب فسرد |
|
خوی ز اندام آسمان بچکید |
|