| | | | | | |
|
دی مرا عاشقکی گفت غزل میگویی |
|
گفتم از مدح و هجا دست بیفشاندم هم |
|
|
گفت چون گفتمش آن حالت گمراهی رفت |
|
حالت رفته دگر باز نیاید ز عدم |
|
|
غزل و مدح و هجا هرسه بدان میگفتم |
|
که مرا شهوت و حرص و غضبی بود بهم |
|
|
این یکی شب همه شب در غم و اندیشهی آن |
|
کز کجا وز که و چون کسب کنم پنج درم |
|
|
وان دگر روز همه روز در آن محنت و بند |
|
که کند وصف لب چون شکر و زلف به خم |
|
|
وان سه دیگر چو سگ خسته تسلیش بدان |
|
که زبونی به کف آرم که ازو آید کم |
|
|
چون خدا این سه سگ گرسنه را حاشاکم |
|
باز کرد از سر من بندهی عاجز به کرم |
|
|
غزل و مدح و هجا گویم یارب زنهار |
|
بس که با نفس جفا کردم و با عقل ستم |
|
|
انوری لاف زدن سیرت مردان نبود |
|
چون زدی باری مردانه بیفشار قدم |
|
|
گوشهای گیر و سر راه نجاتی بطلب |
|
که نه بس دیر سر آید به تو بر این دو سه دم |
|
|
کارها را طلب مکن غایت |
|
تا نمانی ز کار دل محروم |
|
|
زیرکان این مثل نکو زدهاند |
|
طلبالغایه ای برادر شوم |
|
|
به خدایی که قائمست به ذات |
|
نه چو ما بلکه قایم و قیوم |
|
|
که مرا در فراق خدمت تو |
|
جان ز غم مظلمست و تن مظلوم |
|
|
باز مرحوم روزگار شدم |
|
تا که گشتم ز خدمتت محروم |
|
|
هرکه محروم شد ز خدمت تو |
|
روزگارش چنین کند مرحوم |
|