| | | | | | |
|
رئیس دولت و دین ای اسیر دست اجل |
|
شدی و رفت بهین حاصل جهان از دست |
|
|
زمانه نی در مردی در کرم بشکست |
|
سپهر نی دم شخصی دم هنر دربست |
|
|
دلم حریق وفاتت چو کرد خاکستر |
|
یتیموار برو جان به ماتمت بنشست |
|
|
فغان ز عادت این رنج ساز راحت سوز |
|
فغان ز گردش این جان شکار جورپرست |
|
|
که صورتی که به عمری نگاشت خود بسترد |
|
که گوهری که به سی سال سفت خود بشکست |
|
|
زمانه عقد کمالی گسست و ای دریغ |
|
که آسمان نتواند نظیر آن پیوست |
|
|
ز دامگاه عناصر چه فایدهست بگو |
|
وزین کشنده دو دام سیه سپید که هست |
|
|
که روزگار پس از انتظار نیک دراز |
|
بدین دو دام همین مرغ صید کرد و بجست |
|
|
اگرچه در غم هجرت به نوک ناخن اشک |
|
نماند مردمک دیدهای که دیده نخست |
|
|
وگرچه هیچ شبی نیست تا ز دست دماغ |
|
هزار دیده نگردد ز اشک میگون مست |
|
|
زبان حال همی گوید اینت مقبل مرد |
|
که از چه عید و عروسی کرانه کرد و برست |
|
|
تو پروریدهی کابوک آسمان بودی |
|
از آن قرار نکردی در آشیانهی پست |
|
|
زمانه دل به تو زان درنبست میدانست |
|
که ماهی فلکی را فرو نگیرد شست |
|