| | | | | | |
|
راحت چگونه یابم فضلست مانعم |
|
قصه چگونه خوانم عقلست وازعم |
|
|
در روی هرکه خندم از آنکس قفا خورم |
|
کس را گناه نیست چنین است طالعم |
|
|
نزد خواص حشو وجودم چو واو عمرو |
|
پیش عوام چون الف بسم ضایعم |
|
|
اینست عیب من که نه دورو نه مفسدم |
|
وینست جرم من که نه خائن نه طامعم |
|
|
در شغل شاکرم به گه عزل صابرم |
|
گر هست راضیم پس اگر نیست قانعم |
|
|
در حل مشکلات چو خورشید روشنم |
|
در قطع معضلات چو شمشیر قاطعم |
|
|
بر عقل و پاک دلی فضل من گواست |
|
یار موافقم نه کی خصم منازعم |
|
|
مکوش تا بتوانی به جنگ و صلح گزین |
|
که جنگ و صلح برد ره به سوی شادی و غم |
|
|
پس ار عدو نکند صلح و جنگجوی بود |
|
تو جنگ جوی و منه بر طریق صلح قدم |
|
|
بکوش نیک که تا از عدو نمانی پس |
|
بجوش سخت که تا در جدل نیابی کم |
|
|
شود زیادت شادی و غم شود نقصان |
|
چو شکر و صبر کنی در میان شادی و غم |
|
|
ز شکر گردد نعمت بر اهل نعمت بیش |
|
به صبر گردد محنت بر اهل محنت کم |
|
|
ای از برادر و پدر افزون دوبار صد |
|
وز تیر آسمان بتازی چهار کم |
|
|
بفرست حورزاده به حکم دو سه ستیز |
|
با چنبر مصحف و بیخی بدان به هم |
|
|
بادا بقای نام تو چندان به روزگار |
|
کاید برون ز صورت بیدو دویست کم |
|