| | | | | | |
|
مثال عالی دستور چون به بنده رسید |
|
قیام کرد و ببوسید و بر دو دیده نهاد |
|
|
خدای عزوجل را چو کرد سجدهی شکر |
|
زبان به شکر خداوند و ذکر او بگشاد |
|
|
چه گفت گفت زهی ساکن از وقار تو خاک |
|
چه گفت گفت زهی سایر از نفاذ تو باد |
|
|
تویی که عاشق عهد بقای تست جهان |
|
مگر که عهد تو شیرین شد و جهان فرهاد |
|
|
تویی که بر در امروز دی و فردا را |
|
اگر بخواهی حاضر کنی ز روی نفاذ |
|
|
مرا به خدمت شه خواندهای که خدمت او |
|
نه من سپهر کند آن زمانه را بنیاد |
|
|
عماد دولت و دین آنکه حصن دولت و دین |
|
پس از وفور خرابی شدند ازو آباد |
|
|
شه مظفر فیروز شه که فتح و ظفر |
|
ز سایهی علم و شعلهی سنانش زاد |
|
|
کدام دولت باشد چو بندگی شهی |
|
که بندگیش کند سرو و سوسن آزاد |
|
|
چو سرو و سوسن آزاد بندهی شاهند |
|
هزار بنده چو من بنده بندهی شه باد |
|
|
به سمع و طاعت و عزم درست و رای قوی |
|
تنی به خدمت کوژ و دلی ز دولت شاد |
|
|
به روز یازدهم از رجب روانه شدم |
|
که کط ز شهر تموزست ویج از مرداد |
|
|
اگر زمانه با تمام عزم باشد رام |
|
وگر ستاره با عطای عمر باشد راد |
|
|
به شکل باد روم زانکه باد در حرکت |
|
نیاورد ز بیابان و آب جیحون یاد |
|
|
چو زیر ران کشم آن مرکبی که رایض او |
|
گه ریاضت او بود باد را استاد |
|
|
عنان صولت جیحون چنان فرو گیرم |
|
که از رکاب گرانم برآورد فریاد |
|
|
چو بگذرم به در خسروی فرود آیم |
|
که هم مربی دینست و هم مراقب داد |
|
|
به امر یار سلیمان به عزم شبه کلیم |
|
به فر قرین فریدون به ملک مثل قباد |
|
|
به عون دولتش از بخت داد بستانم |
|
که داد بخت من از چرخ دولت او داد |
|
|
بقاش باد نه چندان که در شمار آید |
|
که رونقی ندهد هرچه در شمار افتاد |
|
|
اگر بخت یاری دهد چون منی را |
|
جنیبت بدو شاه سنجر فرستد |
|
|
دو دست و دو پای خر استغفرالله |
|
که او دوستان را چنین خر فرستد |
|
|
اگر عالم سراسر ظلم گیرد |
|
نیابد هیچ مظلوم از فلک داد |
|
|
همه ظلم از نجوم و از فلک دان |
|
که لعنت بر نجوم و بر فلک باد |
|