| | | | | | |
|
پیشی ز هنر طلب نه از مال |
|
اکنون باری که میتوانی |
|
|
هان تا به خیال بد چو دونان |
|
در حال حیوة این جهانی |
|
|
افزون نکنی برانچه داری |
|
قانع نشوی بدانچه دانی |
|
|
مشغول مشو به تن نه اینی |
|
فارغ منشین ز جان نه آنی |
|
|
گر جانت به علم در ترقی است |
|
آنک تو و ملک جاودانی |
|
|
ورنه چو به مرگ جهل مردی |
|
هرگز نرسی به زندگانی |
|
|
دانی چه قیاس راست بشنو |
|
بر خود چه کتاب عشوه خوانی |
|
|
زین سوی اجل ببین که چونی |
|
زان سوی اجل چنان بمانی |
|
|
هر آنگه که چون من نیایم نخوانی |
|
چنان باشد ایدون که آیم برانی |
|
|
نخوانی مرا چون نخوانی کسی را |
|
که مدح تو خواند چو او را بخوانی |
|
|
کرا همسر خویش چون من گزینی |
|
کرا همبر خویش چون من نشانی |
|
|
ندیمی مرا زیبد از بهر آن را |
|
که آداب آن نیک دانم تو دانی |
|
|
اگر نامه باید نوشتن نویسم |
|
به کلک و بنان دیبهی خسروانی |
|
|
وگر شعر خواهی که گویم بگویم |
|
هم از گفتهی خود هم از باستانی |
|
|
وگر نرد و شطرنج خواهی ببازم |
|
حریفانه سحر حلال از روانی |
|
|
وگر هزل خواهی سبک روح باشم |
|
نباشد ز من بر تو بیم گرانی |
|
|
ز مطرب غزل آرزو در نخواهم |
|
نگویم فلانی دگر یا همانی |
|
|
نه چشمم چراگه کند روی ساقی |
|
نه گوشم بدزدد حدیث نهانی |
|
|
معربد نباشم که نیکو نباشد |
|
که می را بود جز خرد قهرمانی |
|
|
یکی کم خورم خوش روم سوی خانه |
|
غلامی بود مر مرا رایگانی |
|