| | | | | | |
|
کار کار ملک و دوران دوران وزیر |
|
این ز آصف بدل و آن ز سلیمان ثانی |
|
|
عالمی از کرم این همه در آسایش |
|
امنی از قلم آن همه در آسانی |
|
|
جود ایشان رقم رغبت روزی بخشی |
|
عدل ایشان علم کسوت آبادانی |
|
|
تا جهان بیعت فرمان بری ایشان کرد |
|
هیچ مختار نزد یک دم بیفرمانی |
|
|
غرض چرخ کمالیست که ایشان دارند |
|
چون برآید برهد زین همه سرگردانی |
|
|
حبذا عرصهی ملکی که درو جغد همی |
|
بیدریغا نبرد آرزوی ویرانی |
|
|
مرحبا بسطت جاهی که درو منقطعاند |
|
مسرع سایه و خورشید ز بیپایانی |
|
|
نگذرد روزی بر دولت ایشان به مثل |
|
که نه بر مهرهی گردن بودش پیشانی |
|
|
در چنین دولت و من یکتن قانع به کفاف |
|
بیم آنست که آبم ببرد بینانی |
|
|
نظم و نثری که مرا هست در این ملک مگیر |
|
که از آن روی به صد عاطفتم ارزانی |
|
|
ملک مصر چه باید که ز اهل کنعان |
|
بیخبر باشد خاصه که بود کنعانی |
|
|
معتبر گر سخنست آنکه از آن مجموعست |
|
خازن خاص ملک دارد اگر بستانی |
|
|
بس بخوانی نه بر آن شکل که طوطی الحمد |
|
بلکه تفتیش معانی کنی ار بتوانی |
|
|
هم تو اقرار کنی کانوری از روی سخن |
|
روح پاکیزه برد از سخن روحانی |
|
|
در حضورست از این نقش یقین میشودم |
|
خاصه با مهره در ششدر بیسامانی |
|
|
گر مرا معطی دینار ازین خواهد بود |
|
بینیازند و مرا فاقهی جاویدانی |
|
|
تو که پوشیده همی بینی از دور مرا |
|
حال بیرون و درونم نه همانا دانی |
|
|
طاق بوطالب نعمهست که دارم ز برون |
|
وز درون پیرهن بلحسن عمرانی |
|
|
انوری این چه پریشانی و بیخویشتنی است |
|
هیچ دانی که سخن بر چه نسق میرانی |
|
|
بر سر خوان قناعت شده همکاسهی عقل |
|
چند پرسی چو طفیلی خبر مهمانی |
|
|
پسر سهل گدا گر شنود حال آرد |
|
کایت کدیه چو عباس خوشک میخوانی |
|