| | | | | | |
| |
کم عیالی سعادتیست که مرد |
|
نرود جز برای خویش بدان |
|
| |
مرد رد نیز بند تخته و غل |
|
جز عیال گران مدان به جهان |
|
| |
گرچه مردانگی به جهد کند |
|
نتواند شد از میان به کران |
|
| |
در کواکب نگاه کن به شگفت |
|
تا ببینی دلیل این به عیان |
|
| |
ماه تنهاست زین سبب شب و روز |
|
می‌کند گرد آسمان جولان |
|
| |
گاه باشد به شرق و گاه به غرب |
|
گاه در حوت و گاه در سرطان |
|
| |
نعش مسکین که دختران دارد |
|
لاجرم والهست و سرگردان |
|
| |
نه طلوعست مر ورا نه غروب |
|
صعب کاریست این عیال گران |
|
| |
روی بخت خواجه خرم همچو گل |
|
باد تا هر سال گل آرد جهان |
|
| |
بسته دولت عهد با دورانش باد |
|
تا بود پیوسته با دوران زمان |
|
| |
باد حاجت خرمی را با دلش |
|
حاجتی که جسم دارد با روان |
|
| |
تیغ او جفت طبیعی با ظفر |
|
رایتش با سرفرازی توامان |
|
| |
سوی اقلیمی که یک ره بنگرد |
|
ابر آنجا فیض بارد جاودان |
|
| |
سوی هر لشکر که آرد روی قهر |
|
گوش دوران نشنود جز الامان |
|
| |
اهل حاجت را درش دارالشفا |
|
سایه‌ی تیغش بود دارالامان |
|
| |
جاودان خلق جهان را مدحتش |
|
چون کلام انوری ورد زبان |
|
| |
گر بود بر خوان احسانش دمی |
|
جوع نفتد حاجتش دیگر به نان |
|
| |
شاخ طوبی با قلم در دست اوست |
|
نونهال باغ جنت نایبان |
|
