| | | | | | |
|
گرچه شب سقطهی من هر که دید |
|
پارهای از روز قیامت شمرد |
|
|
عاقبت عافیتآموز را |
|
گنج بزرگست پس از رنج خرد |
|
|
من چو نیم دستخوش آسمان |
|
کی برم از گردش او دستبرد |
|
|
نقش طبیعی سترد روزگار |
|
نقش الهی نتواند سترد |
|
|
پی نبری خاصه در این حادثه |
|
تانشوی بر سر پی همچو کرد |
|
|
واقعه از سر بشنو تا به پای |
|
پای براین راه جه باید فشرد |
|
|
سوی فلک میشدم الحق نه زانک |
|
تا بشناسم سبب صاف و درد |
|
|
منزلتت گفت شوی بنگری |
|
تا کلهیت آید از این هفت برد |
|
|
خاک چو از عزم من آگاه شد |
|
روح برو از غم هجرم بمرد |
|
|
حلم مرا باز برو دل بسوخت |
|
راه نکو عهدی ویاری سپرد |
|
|
از فلکم باز عنان باز تافت |
|
بار دگر زی کرهی خاک برد |
|