| | | | | | |
|
آن نفس را، که ناطقه گویند، بازیاب |
|
تا روشنت شود سخن گنج در خراب |
|
|
او را ز خود چو بازشناسی درو گریز |
|
خود را ازو چو فرق کنی، رخ ز خود بتاب |
|
|
سرچشمهی تویی تو، آن نور راستیست |
|
وان کش توظن بری که تویی لمعهی سراب |
|
|
از بهر آبروی مجازی، چو خاک پست |
|
خود را مکن چو باد بهر آتشی کباب |
|
|
پیوسته باژگونه نظر میکنی به خود |
|
خود شخص باژگونه نماید ترا ز آب |
|
|
خوابیست این حیوة طبیعی، ز روی عقل |
|
مرگ اندر آورد سرت، ای بیخبر، ز خواب |
|
|
گفتی که: عقل ما و تن ما و جان ما |
|
این ماو ما که گفت؟ به من باز ده جواب |
|
|
آن گرتو بودی آن دگران چیستند پس؟ |
|
ور غیرتست، در طلبش باش و بازیاب |
|
|
فصلی از آن کتاب به دست آور، ای حکیم |
|
تا نسخهای ز خیر ببینی هزار باب |
|
|
نیکی ستارهایست کزو میکند طلوع |
|
انسان حقیقتی که بدو دارد انتساب |
|
|
هر شربتی که او ندهد نیست خوشگوار |
|
هر دعوتی که او نکند نیست مستجاب |
|
|
فعلش کمال ویژه و قولش صواب صرف |
|
عهدش وفای خالص و حسنش حباب ناب |
|
|
عقلش وزیر و روح مشیرست و دل سریر |
|
تن بارگاه میر و ازو میر در حجاب |
|
|
راه موحدان همه زو پیش رفت، اگر |
|
توحیدت آرزوست بدان آستان شتاب |
|
|
وهم و خیال حس تو من ذلکی دواند |
|
اندر حساب هستی و او صدر آن حساب |
|
|
او لب هستی تو و اکنون تو قشر او |
|
زین قشر نا گذشته کجا بینی آن لباب؟ |
|
|
معراج واصلان تو بدین آستان طلب |
|
ور نه چو دیو سوخته گردی بهر شهاب |
|
|
او را اگر بجای بمانی، بماندت |
|
همواره در مذلت و جاوید در عذاب |
|
|
پیری به من رسید، لقب نور و چهره نور |
|
و آن نور عرضه کرد برین چشم پر ز آب |
|
|
سرش به حال من نظر لطف برگماشت |
|
کز وی مرا معاینه شد سر صد کتاب |
|
|
برداشت این نقاب و مرا دیده باز کرد |
|
و آنگاه خود ز دیدهی من رفت در نقاب |
|
|
تا راه دل به حضرت او برد اوحدی |
|
آسوده شد ز زحمت تقلید شیخ و شاب |
|