| | | | | | |
|
ای صوفی سرد نارسیده |
|
چون پیر شدی جهان ندیده؟ |
|
|
گفتی که: مرید پرورم من |
|
آه از سخن نپروریده! |
|
|
تو عام خری و عامیان خر |
|
ایشان زتو خرخری خریده |
|
|
ببریده ز علم و بهر جاهی |
|
با یک دو سه جاهل آرمیده |
|
|
بر راه منافقی دو، چون خود |
|
صد دام نفاق گستریده |
|
|
گه نالهی دور از آتش دل |
|
گه گریهی بیسرشک دیده |
|
|
پشتت به نماز اگر شود خم |
|
آن هم به ریا شود خمیده |
|
|
گفتی که : شراب شوم باشد |
|
وآن کس که شراب را مزیده |
|
|
این خود گویی، ولی به خلوت |
|
هم درد خوری و هم چکیده |
|
|
تا کی گویی : فلان چنین گفت؟ |
|
اخبار ز دیده کن، ز دیده |
|
|
تو راه بری، اگر بدانی |
|
نه راهبری، نه ره بریده |
|
|
از پرده برون نیامدی هیچ |
|
وانگاه چه پردهها دریده |
|
|
آن سینه، که جای شوق باشد |
|
او را تو بنان در آگنیده |
|
|
در خانهی مردمان، ز شهوت |
|
هم چشمت و هم دهان خزیده |
|
|
چون خرمگسان بخورده در دم |
|
هر شهد که صد مگس بریده |
|
|
خرمای حرام ظالمان را |
|
در شبچره چون مویز چیده |
|
|
برکنده ز هر تنی قبا، لیک |
|
هم بر تن خویشتن تنیده |
|
|
خامی تو به شاخ بر، ولی ما |
|
افتاده چو میوهی رسیده |
|
|
تو منصب مهتری گرفته |
|
ما رندی و عاشقی گزیده |
|
|
تو صفهی زرق درگشاده |
|
ما صافی عشق درکشیده |
|
|
من نوش سخن بر تو برده |
|
وز نیش تو عقربم گزیده |
|
|
چون درفتد این عنان به دستت؟ |
|
در هیچ رکاب نادویده |
|
|
ای کبر تو خارهای هستی |
|
در سینهی نیستان خلیده |
|
|
چندان که تو آب خورده باشی |
|
ما شربت خون دل چشیده |
|
|
فردا بینی ترنج برجای |
|
وانگاه تو دست خود بریده |
|
|
تو در پی صید دیگرانی |
|
وآن صید، که داشتی، رمیده |
|
|
چون پیش قفس رسی بدانی : |
|
کان مرغ بجاست، یا پریده؟ |
|
|
این حق بشنو ز من، که این هست |
|
حق گفته و اوحدی شنیده |
|