| | | | | | |
|
بس که بعد از تو خزانی و بهاری باشد |
|
شام و صبح آید و لیلی و نهاری باشد |
|
|
دل نگهدار، که بر شاهد دنیی ننهی |
|
کین نه یاریست که او را غم یاری باشد |
|
|
تو بدین دولت شش روزهی خود غره مباش |
|
کین چنین صید به عمری دوسه بازی باشد |
|
|
تا به کی قصهی مال و زر و بستان و سرای؟ |
|
سر خود گیر، که این مشغله فاری باشد |
|
|
به چنین مملکتی شاد چه باشی؟ که درو |
|
غایت مرتبت تختی و داری باشد |
|
|
چه روی بر سرخاکی به تکبر؟ که و را |
|
چون تو در هر قدمی چند هزاری باشد |
|
|
کار خود را تو هم اکنون به قراری باز آر |
|
ور نه فردا نهلندت که قراری باشد |
|
|
آن چنان زی، که چو توفان اجل موج زند |
|
گرد بر گرد تو از خیر حصاری باشد |
|
|
تو که امروز چو کژدم همه را نیش زنی |
|
مونس گور تو، شک نیست، که ماری باشد |
|
|
بر حذر باش ز دود نفس مسکینان |
|
که چنین دود هم از شعلهی ناری باشد |
|
|
خاکساران چنین را به حقارت منگر |
|
تو چه دانی که در آن گرد سواری باشد؟ |
|
|
آن برون آید از آن آتش سوزان فردا |
|
که زرش را هم از امروز عیاری باشد |
|
|
کشت نا کرده چرا دانه طمع میداری؟ |
|
آب ناداده زمین را چه بهاری باشد؟ |
|
|
اگر آن گنج گران میطلبی رنج ببر |
|
گل مپندار که بیزحمت خاری باشد |
|
|
پرشکار شکرینست جهان، مردی کو |
|
که کمر بندد و در بند شکاری باشد؟ |
|
|
ما نه اینیم که فردا به حسابی باشیم |
|
گر به تحقیق حسابی و شماری باشد |
|
|
بر اسیران سر کوچه ببخشند مگر |
|
آن کسان را که در آن خانه یساری باشد |
|
|
اوحدی، رخت ز گرداب اجل بیرون بر |
|
کین نه بحریست که امید کناری باشد |
|
|
راه خود گم نکند در شب تاریک ضلال |
|
هر کرا همچو خرد مشعله داری باشد |
|