| | | | | | |
|
میان کار فروبند و کار راه بساز |
|
که کار سخت مخوفست و راه نیک دراز |
|
|
ز جنبش تو سبق بردنی نیاید، لیک |
|
بکوش تا ز رفیقان خود نمانی باز |
|
|
چو حلقه بر در این آستانه سر میزن |
|
مگر که بار دهندت درون پردهی راز |
|
|
به دست کوته ازان شاخ بر نشاید چید |
|
قدم بلند نه و دست همت اندر یاز |
|
|
ز حق چو دور شوی باطلت نماید رخ |
|
ز باطلت چه گشاید؟ دمی به حق پرداز |
|
|
چه روزها بر معشوقه در نیاز شدی |
|
که قامت تو شبی خم نشد به وقت نماز |
|
|
ز مفلست چه خبر؟ کو برهنه شد چو سبو |
|
که بیست تو به سر هم فروکنی چو پیاز |
|
|
چو ایزدت به کرم بینیاز گردانید |
|
چه موجبست که خدمت نمیکنی به نیاز؟ |
|
|
مگر که فایض رحمت کند به خلق نظر |
|
وگرنه وای بدین تشنگان وادی آز! |
|
|
چو حق جمال نماید معینت گردد |
|
که هر چه کردی و گفتی مجاز بود، مجاز |
|
|
ز آدمی تو همین ریش و سر توانی دید |
|
که مرغ همت ازین به نمیکند پرواز |
|
|
نه آن کسی، که اگر پتک بر سرت کوبند |
|
قراضهای بدر اندازی از دهان چو گاز |
|
|
چو سایه بر سر این خاکدان چه میگذری؟ |
|
بکوش و سایهی همت بر آسمان انداز |
|
|
هزار بار بگفتم که: باز گرد از ظلم |
|
و گر ملول نگردی ز من، بگویم باز |
|
|
برای خود سپری راست کن ز عدل و بترس |
|
ز سهم آتش این سینهای تیرانداز |
|
|
تو اسب عمر پی مال کرده تیز و بدان |
|
که مال در ده و گیرست و عمر در تگ و تاز |
|
|
زمانه چون ز فرازت به شیب خواهد برد |
|
دویده گیر بسی سال در نشیب و فراز |
|
|
نگاه کن که: ز پیش تو چند کس رفتند؟ |
|
که یک نشانه از آن رفتگان نیامد باز |
|
|
بکوش تا سخن از روی راستی گویی |
|
تو خواهی از همدان باش و خواهی از شیراز |
|
|
به راه بادیه گر فخر میکنی رفتن |
|
میان خواجه چه فرقست و اشتران جهاز؟ |
|
|
سر تو کبر نکردی به جاه محمودی |
|
ز پوستین خود ار یادت آمدی چو ایاز |
|
|
تو بر خدای خود آن ناز میکنی از جهل |
|
که بر پدر نکند پنج ساله چندان ناز |
|
|
چو اوحدی ز در بندگی مگردان رخ |
|
که ضایعت نگذارد خدای بندهنواز |
|