اوحدی مراغه‌ای (قصاید)/چو دیده کرد نظر، دل دراوفتاد چو دل

اوحدی مراغه‌ای (قصاید) از اوحدی مراغه‌ای
(چو دیده کرد نظر، دل دراوفتاد چو دل)
  چو دیده کرد نظر، دل دراوفتاد چو دل در اوفتاد، فرو برد پای مرد به گل  
  ز دل چو دیده بر نجست و تن ز هر دو به درد نه عشق باد و نه عاشق، نه دیده باد و نه دل  
  گر از دو دیده همین دیده‌ام که: دل خون شد به سالها نشوند از دلم دو دیده بحل  
  چو دیده‌ی تو کند میل دانه‌ی خالی دلت به دام بلا میکند، بکوش و مهل  
  غرور دیده و دل می‌خوری ز جهل، ولی سبک ز دل متنفر شوی، ز دیده خجل  
  ترا چو طره‌ی لیلی فرو کشد به قال بهوش باش! که مجنون دگر نشد عاقل  
  شکال پای دلت نیست جز محبت دوست به دست خویش مکن کار خویشتن مشکل  
  چو عمر در سر تحصیل این جماعت رفت که جز ندامت و بی‌حاصلی نشد حاصل  
  کناره گیر ز معشوقه‌ای، که روز و شبش تو در کناری و او از تو دور صد منزل  
  چو دوست در پی دشمن رود، تو در پی او مکوش هرزه، که رنجی همی‌بری، باطل  
  درین مقام به از راستی نمی‌بینم کسی که مهر نورزد، تو مهر ازو بگسل  
  منت خود این همه گفتم ولیکن از پی‌دوست چنان روم، که پی‌خواجه هندوی مقبل  
  حدیث عشق بسی گفتم و ندانستم که: من میانه‌ی غرقابم و تو بر ساحل  
  مرا اگر دوسه روزی بهوش می‌بینی گمان مبر تو که: مهرم ز سینه شد زایل  
  که گر ز خارج من دفتری نپردازم هزار قصه‌ی مجنون بود درو داخل  
  تو گرم کن نفس خویش را به آتش عشق رها کن آن دگران را به زیره و پلپل  
  عبادت از سر غفلت نشاید، ای هشیار تو مست باش و ز معبود خود مشو غافل  
  نگاه کردن و مقصود عاشق ار غرضست غرض مجوی تو، تا عاشقی شوی کامل  
  ز دوست دوست طلب، علت از میان برگیر که چون ز وصل بریدی، طمع شدی واصل  
  گر آرزوست ترا شهر عاشقان دیدن بیا و دست ز فتراک اوحدی بگسل  
  و گر مقیم شدی دست بازدار از من که باد در سر راهست و یار در محمل