| | | | | | |
|
چو دیده کرد نظر، دل دراوفتاد چو دل |
|
در اوفتاد، فرو برد پای مرد به گل |
|
|
ز دل چو دیده بر نجست و تن ز هر دو به درد |
|
نه عشق باد و نه عاشق، نه دیده باد و نه دل |
|
|
گر از دو دیده همین دیدهام که: دل خون شد |
|
به سالها نشوند از دلم دو دیده بحل |
|
|
چو دیدهی تو کند میل دانهی خالی |
|
دلت به دام بلا میکند، بکوش و مهل |
|
|
غرور دیده و دل میخوری ز جهل، ولی |
|
سبک ز دل متنفر شوی، ز دیده خجل |
|
|
ترا چو طرهی لیلی فرو کشد به قال |
|
بهوش باش! که مجنون دگر نشد عاقل |
|
|
شکال پای دلت نیست جز محبت دوست |
|
به دست خویش مکن کار خویشتن مشکل |
|
|
چو عمر در سر تحصیل این جماعت رفت |
|
که جز ندامت و بیحاصلی نشد حاصل |
|
|
کناره گیر ز معشوقهای، که روز و شبش |
|
تو در کناری و او از تو دور صد منزل |
|
|
چو دوست در پی دشمن رود، تو در پی او |
|
مکوش هرزه، که رنجی همیبری، باطل |
|
|
درین مقام به از راستی نمیبینم |
|
کسی که مهر نورزد، تو مهر ازو بگسل |
|
|
منت خود این همه گفتم ولیکن از پیدوست |
|
چنان روم، که پیخواجه هندوی مقبل |
|
|
حدیث عشق بسی گفتم و ندانستم |
|
که: من میانهی غرقابم و تو بر ساحل |
|
|
مرا اگر دوسه روزی بهوش میبینی |
|
گمان مبر تو که: مهرم ز سینه شد زایل |
|
|
که گر ز خارج من دفتری نپردازم |
|
هزار قصهی مجنون بود درو داخل |
|
|
تو گرم کن نفس خویش را به آتش عشق |
|
رها کن آن دگران را به زیره و پلپل |
|
|
عبادت از سر غفلت نشاید، ای هشیار |
|
تو مست باش و ز معبود خود مشو غافل |
|
|
نگاه کردن و مقصود عاشق ار غرضست |
|
غرض مجوی تو، تا عاشقی شوی کامل |
|
|
ز دوست دوست طلب، علت از میان برگیر |
|
که چون ز وصل بریدی، طمع شدی واصل |
|
|
گر آرزوست ترا شهر عاشقان دیدن |
|
بیا و دست ز فتراک اوحدی بگسل |
|
|
و گر مقیم شدی دست بازدار از من |
|
که باد در سر راهست و یار در محمل |
|