| | | | | | |
|
گر آن جهان طلبی، کار این جهان دریاب |
|
به هرزه میگذرد عمر، وارهان، دریاب |
|
|
تو غافلی و رفیقان به کار سازی راه |
|
چه خفتهای؟ که برون رفت کاروان، دریاب |
|
|
هزار بار ترا بیش گفتهام هر روز |
|
که : هین! شبی دوسه بیدار باش، هان! دریاب |
|
|
جوان چو پیر شود، کار کرده میباید |
|
ز پیر کار نیاید، تو، ای جوان، دریاب |
|
|
زمانه میگذرد، چون زمین مباش، زمن |
|
قبول کن، ز من ای خواجه، این زمان دریاب |
|
|
ترا شکار دلی، گر ز دست برخیزد |
|
سوار شو، منشین، سعی کن، روان دریاب |
|
|
گرت به جان خطری میرسد تفاوت نیست |
|
قبول خاطر صاحب دلان بجان دریاب |
|
|
ورت نگه کند از گوشهای شکسته دلی |
|
غلط مشو، که فتوحیست رایگان، دریاب |
|
|
به هیچ کار نیایی چو ناتوان گردی |
|
کنون که کار به دستست، میتوان، دریاب |
|
|
اقامت تو بدنیا ز بهر آخرتست |
|
چو این گذشت به غفلت مکوش و آن دریاب |
|
|
شنیدهای که چها یافتند پیش از تو؟ |
|
تو نیز آدمیی، جهد کن، همان دریاب |
|
|
به پیشگاه بزرگان گرت رها نکنند |
|
فقیر باش و زمین بوس و آستان دریاب |
|
|
ز عمر عاریتی، اوحدی، بمیر امروز |
|
پس آنگهی برو و عمر جاودان دریاب |
|
|
مکن ز یاد فراموش روز دشواری |
|
که با تو چند بگفتم که: ای فلان، دریاب |
|