| | | | | | |
|
سر چو آه عاشقان برکرد صبح |
|
عطر آتش زای برکرد صبح |
|
|
از شرار آه مشتاقان دل |
|
آتش عنبرفشان برکرد صبح |
|
|
بر قوارهی ماه سحری کرد چرخ |
|
تا سر از خواب گران برکرد صبح |
|
|
تا کند سیمین قواره در زمین |
|
سر ز جیب آسمان برکرد صبح |
|
|
خواب چشم ساقیان بست آشکار |
|
دود رنگین کز نهان برکرد صبح |
|
|
ز آتشی کافتاد از حراق شب |
|
شمع در صحرای جان برکرد صبح |
|
|
چون قراسنقر گریزان شد به راه |
|
آق سنقر دیدبان برکرد صبح |
|
|
چون به دست چپ طراز چرخ دید |
|
نقش والفجرش برکرد صبح |
|
|
کشتی زر هم کنون آمد پدید |
|
کانک آنک بادبان برکرد صبح |
|
|
جام را گنج فریدون خون بهاست |
|
چون درفش کاویان برکرد صبح |
|
|
از پی نوروز تا در جل کشند |
|
زین به گلگون جهان برکرد صبح |
|
|
گوئی اینک بر دژ زرین روس |
|
رایت شاه اخستان برکرد صبح |
|
|
عنصر اقبال و جان مملکت |
|
گوهر تایید کان مملکت |
|
|
جام چون گل عطر جان آمیخته |
|
لعل با زر در دهان آمیخته |
|
|
دست صبح از عنبر و کافور و مشک |
|
صد مثلث رایگان آمیخته |
|
|
ساغر از یاقوت و مروارید و زر |
|
صد مفرح در زمان آمیخته |
|
|
در دل خم خون شده جان پری |
|
با تن مردم چو جان آمیخته |
|
|
در سفال خم نگر زراب می |
|
آتش اندر ضیمران آمیخته |
|
|
آن می و نارنج را گر کس ندید |
|
با شفق صبح آنچنان آمیخته |
|
|
از پی تعویذ جان عاشقان |
|
آب مشک و زعفران آمیخته |
|
|
روی و موی شاهدان چون آبنوس |
|
روز و شب در یک مکان آمیخته |
|
|
از نثار جام زر بر فرق خاک |
|
جرعه بین با خاک جان آمیخته |
|
|
جام می چون لوح طفلان سرخ و زرد |
|
نو بهاری با خزان آمیخته |
|
|
روز و شب را ز آشتی با یکدگر |
|
دولت شاه اخستان آمیخته |
|
|
خسرو مشرق جلال الدین که کرد |
|
ذوالجلالش کامران مملکت |
|
|
شاهد روز از نهان آمد برون |
|
خوانچهی زر ز آسمان آمد برون |
|
|
چهرهی آن شاهد زربفت پوش |
|
از نقاب پرنیان آمد برون |
|
|
شاهد و شاه از قبای فستقی |
|
همچو فستق ز استخوان آمد برون |
|
|
نقب در دیوار مشرق برد صبح |
|
خشت زرین ز آن میان آمد برون |
|
|
نعرهی مرغان برآمد کالصبوح |
|
بیدلی از بند جان آمد برون |
|
|
بامدادن سوی مسجد میشدم |
|
پیری از کوی مغان آمد برون |
|
|
من به بانگ مذنان کز میکده |
|
بانگ مرغ زند خوان آمد برون |
|
|
عاشقی توبه شکسته همچو من |
|
از طواف خمستان آمد برون |
|
|
دست من بگرفت و درمیخانه برد |
|
با من از راه نهان آمد برون |
|
|
گفت می خور تابرون آیی ز پوست |
|
لاله نیز از پوست ز آن آمد برون |
|
|
می خوری به کز ریا طاعت کنی |
|
گفتم و تیر از کمان آمد برون |
|
|
پای رندان بوسه زن خاقانیا |
|
خاصه پایی کز جهان آمد برون |
|
|
از حجاب غیب چون ماه از غمام |
|
نصرت شاه اخستان آمد برون |
|
|
داور اسلام خاقان کبیر |
|
عدل را نوشیروان مملکت |
|
|
ساقی دریاکشان آخر کجاست |
|
ساغر کشتی نشان آخر کجاست |
|
|
کشتی زرین در او دریای لعل |
|
از حبابش بادبان آخر کجاست |
|
|
از مسام گاو سیمین در صبوح |
|
ارزن زرین روان آخر کجاست |
|
|
از پی سی طفل را در یک بساط |
|
آن سه لعبت ز استخوان آخر کجاست |
|
|
این حریفان جمله مستان میاند |
|
مست عشقی ز آن میان آخر کجاست |
|
|
از زکات جرعهی مستان وقت |
|
یک زمین سیراب جان آخر کجاست |
|
|
بربط نالان چو طفلان از زدن |
|
در کنار دایگان آخر کجاست |
|
|
نای چون شاه حبش در پیش و پس |
|
ده غلامش پاسبان آخر کجاست |
|
|
بر سر رگهای بازوی رباب |
|
نشتر راحت رسان آخر کجاست |
|
|
چنگ چون زالی سرافکنده ز شرم |
|
گیسوان در پاکشان آخر کجاست |
|
|
راوی خاقانی اینک مرحبا |
|
مدحت شاه اخستان آخر کجاست |
|
|
تاجدار کشور پنجم که هست |
|
کیقباد خاندان مملکت |
|
|
تیغ خورشید از جهان پوشیدهاند |
|
در هوا خفتان از آن پوشیدهاند |
|
|
تا هوا کبریت رنگ آمد ز چرخ |
|
آتش سیماب سان پوشیدهاند |
|
|
گرچه از کبریت بفروزد چراغ |
|
زو چراغ آسمان پوشیدهاند |
|
|
وقت سرد است آتش افزون کن کز ابر |
|
چشمهی آتشفشان پوشیدهاند |
|
|
کعبه ز آتش ساز چون بر فرق کوه |
|
چادر احرامیان پوشیدهاند |
|
|
از شعاع آتش اینک صد دواج |
|
در عذار شبستان پوشیدهاند |
|
|
وز مزاج می به روی خاصگان |
|
صد دواج رایگان پوشیدهاند |
|
|
آن تنوره پیشتر کش کز تفش |
|
در بنفشه ارغوان پوشیدهاند |
|
|
خیل زنگی را چو شد در پنجره |
|
شعر چینی در زمان پوشیدهاند |
|
|
خلعت اسکندر رومی مگر |
|
در شه هندوستان پوشیدهاند |
|
|
زعفران در شب شود رنگین و باز |
|
شب به رنگ زعفران پوشیدهاند |
|
|
در زحل گوئی شعاع آفتاب |
|
از کف شاه اخستان پوشیدهاند |
|
|
مصطفی عزم و علی رزمی که هست |
|
ذوالفقارش پاسبان مملکت |
|
|
خیل دی ماهی نهان کرد آفتاب |
|
چشمه بر ماهی روان کرد آفتاب |
|
|
یوسف آسا چون به دلو از چاه رست |
|
تخت شاهی را مکان کرد آفتاب |
|
|
مهره آورد از سر افعی برون |
|
در سر ماهی عیان کرد آفتاب |
|
|
افعی دی را همه تن زهر دید |
|
چون گوزن آهنگ آن کرد آفتاب |
|
|
خاتم ملک سلیمانی نگر |
|
کاندر آن ماهی نهان کرد آفتاب |
|
|
از پی پنجاهه در ماهی خوران |
|
بهر عیسی نزل خوان کرد آفتاب |
|
|
وقت را از ماهی بریان چرخ |
|
روز نو را میهمان کرد آفتاب |
|
|
وز پی بریانی و سور بهار |
|
گوسفندان را نشان کرد آفتاب |
|
|
از پی تیر بلور انداختن |
|
توز رنگین بر کمان کرد آفتاب |
|
|
پارهای پیراست از دامان شب |
|
روز را در بادبان کرد آفتاب |
|
|
تاج بربود از سر مهراج زنگ |
|
یارهی طمغاج خان کرد آفتاب |
|
|
خلعت انصاف میدوزد مگر |
|
خدمت شاه اخستان کرد آفتاب |
|
|
شهریاری کز کف و شمشیر اوست |
|
ابر و برق آسمان مملکت |
|
|
عدلش ار مهدی نشان برخاستی |
|
ظلم دجال از جهان برخاستی |
|
|
طوطی از خزران نشیمن ساختی |
|
سنقر از هندوستان برخاستی |
|
|
وآنکه مهدی بر گمان داند که هست |
|
گر در او دیدی گمان برخاستی |
|
|
عدلش ار بند طبایع نامدی |
|
چار طوفان هر زمان برخاستی |
|
|
گر نکردستی قیامت عدل او |
|
خود قیامت ناگهان برخاستی |
|
|
ورنه قدرش داشتی طاق فلک |
|
کرسی خاک از میان برخاستی |
|
|
فرق کوه ار بار قهرش یافتی |
|
پشت خم چون آسمان برخاستی |
|
|
گر سکندر زنده ماندی تاکنون |
|
پیشش از تخت کیان برخاستی |
|
|
گر به زه ماندی کمان بهرام را |
|
لرز تیر از استخوان برخاستی |
|
|
بر کمان چون بازوی شه خم زدی |
|
قاب قوسین زین و آن برخاستی |
|
|
زین خلف جان پدر شاد است شاد |
|
کاش کز خواب گران برخاستی |
|
|
دولت بیدار دیدی جاودان |
|
گر ز خواب جاودان برخاستی |
|
|
او روان شاد است تا فرزند اوست |
|
صورت عدل و روان مملکت |
|
|
حیدر آتش سنان آمد به رزم |
|
رستم آرش کمان آمد به رزم |
|
|
خصم چون سگ در پس زانو نشست |
|
کو چو شیر سیستان آمد به رزم |
|
|
سومنات ظلم را محمودوار |
|
برق زد تا ابرسان آمد به رزم |
|
|
بر زبان تیغ او در شان ملک |
|
وحی نصرت ز آسمان آمد به رزم |
|
|
رنگ جبریل است تیغش را بلی |
|
بر زبانش وحی از آن آمد به رزم |
|
|
در کف شاه آن یمانی تیغ را |
|
آسمان مکی فسان آمد به رزم |
|
|
شاه چون خورشید و در کف جو زهر |
|
با کمند خیزران آمد به رزم |
|
|
خصم شد درهم شکسته چون کمند |
|
کان کمندش در میان آمد به رزم |
|
|
خصم را چون در کمندش ماند حلق |
|
بس خناقش کنزمان آمد به رزم |
|
|
خصم در جان کندن آمد چون چراغ |
|
ز آن فواقش در دهان آمد به رزم |
|
|
شاه را بین کعبهای بر بوقبیس |
|
چون کمیتش زیر ران آمد به رزم |
|
|
کس سلیمان دید دیوی زیر ران |
|
او بر آن مرکب چنان آمد به رزم |
|
|
دشمنش بس دور ماند از تاج و تخت |
|
خرمگس گم شد ز خوان مملکت |
|
|
لشکر عزمش جهان خواهد گشاد |
|
کز کمین فتح ران خواهد گشاد |
|
|
عزم او چون مهرهای خواهد نشاند |
|
ششدر هفت آسمان خواهد گشاد |
|
|
عدل او بر تشنگان تف ظلم |
|
چشمهی آب امان خواهد گشاد |
|
|
ز آرزوی قطرهی ابر سخاش |
|
چون صدف دریا دهان خواهد گشاد |
|
|
پر کرکس بین به رنگ خرمگس |
|
یغلغی را کز کمان خواهد گشاد |
|
|
نیش فصاد اجل پیکان اوست |
|
کو همه رگهای جان خواهد گشاد |
|
|
چون منوچهر از جهان شد طرفه نیست |
|
کز جهان شاه اخستان خواهد گشاد |
|
|
برکشد تیغ آفتاب آنگه که چرخ |
|
خنجر صبح از میان خواهد گشاد |
|
|
باز گفتم کز پی بانگ ملک |
|
حصن در بند از سنان خواهد گشاد |
|
|
راست آمد فال و میگویم کنون |
|
روس را در بند سان خواهد گشان |
|
|
خاطرم بر سمع این شمع کیان |
|
مشکل سمع الکیان خواهد گشاد |
|
|
دزد این درهاست از عقد سخن |
|
هرکه درهای بیان خواهد گشاد |
|
|
من زبان روزگارم بر درش |
|
چون سر تیغش زبان مملکت |
|
|
شاه اسکندر مکان باد از ظفر |
|
دست خضرش در عنان باد از ظفر |
|
|
گر به ملک افراسیاب آمد عدو |
|
شاه کیخسرو مکان باد از ظفر |
|
|
ور عدو بیژن شبیخون است شاه |
|
رستم توران ستان باد از ظفر |
|
|
میر بابک در ظلال دولتش |
|
اردشیر بابکان باد از ظفر |
|
|
مهر تیغ تازیانهاش با دو قطب |
|
میخ نعل تازیان باد از ظفر |
|
|
نیزهی دستش که چون شام اسمر است |
|
چون شفق احمر سنان باد از ظفر |
|
|
از غلامان سرایش هر وشاق |
|
بر عراقین پهلوان باد از ظفر |
|
|
وز دلیران سپاهش هر سوار |
|
رزم را الب ارسلان باد از ظفر |
|
|
چرخ چون شد سبز خنگ از نور روز |
|
دولتش را زیر ران باد از ظفر |
|
|
تیغ حصرم رنگ شاه از خون خصم |
|
روز میدان میفشان باد از ظفر |
|
|
بر نگین خاتم او تا ابد |
|
کنیت شاه اخستان باد از ظفر |
|
|
بر حریر رایت او روز فتح |
|
جاء نصر الله نشان باد از ظفر |
|
|
باد گردون در ضمان دولتش |
|
دولت او در ضمان مملکت |
|