| | | | | | |
|
آن پیر ما که صبح لقایی است خضر نام |
|
هر صبح بوی چشمهی خضر آیدش ز کام |
|
|
با برتریش گوهر جمشید پست پست |
|
با پختگیش جوهر خورشید خام خام |
|
|
تنها روی ز صومعهداران شهر قدس |
|
گه گه کند به زاویهی خاکیان مقام |
|
|
آنجا بود سجادهی خاصش به دست راست |
|
وینجا به دست چپ بودش تکیهگاه عام |
|
|
بوده زمین خانقهش بام آسمان |
|
بیرون ازین سراچه که هست آسمانش نام |
|
|
چون پای در کند ز سر صفهی صفا |
|
سر بر کند به حلقهی اصحاف کهف شام |
|
|
سازد وضو به مسجد اقصی به آب چشم |
|
شکر وضو کند به در مسجد الحرام |
|
|
آب محیط را ز کرامات کرده پل |
|
بگذشته ز آتشین پل این طاق آب فام |
|
|
هر شب قبای مشرقی صبح را فلک |
|
نور از کلاه مغربی او برد به وام |
|
|
پی کور شبروی است نه ره جسته و نه زاد |
|
سرمست بختیاست نه می دیده و نه جام |
|
|
شبرو که دید ساخته نور مبین چراغ؟ |
|
بختی که دید یافته حبل المتین زمام |
|
|
ننموده رخ به آینه گردان مهر و ماه |
|
نسپرده دل به بوقلمون باف صبح و شام |
|
|
تقطیع او و ازرق گردون ز یک شعار |
|
تسبیح او و عقد ثریا ز یک نظام |
|
|
پر دل چو جوز هندی و مغزش همه خرد |
|
خوش دم چو مشک چینی و حرفش همه کلام |
|
|
عنقاست مور ریزه خور سفرهی سخاش |
|
چونان که مور ریزهی عنقاست زال سام |
|
|
چون زال پیرزاده به طفلی و عاقبت |
|
در حلق دیو خام چو رستم فکند خام |
|
|
پوشد لباس خاکی ما را ردای نور |
|
خاکی لباس کوته و نوری رداش تام |
|
|
دلقش هزار میخی چرخ و به جیب چاک |
|
باز افکنش ز نور و فراویزش از ظلام |
|
|
گاهی کبودپوش چو خاک است و همچو خاک |
|
گنجور رایگان و لگذ خستهی عوام |
|
|
گاهی سفیدپوش چو آب است و همچو آب |
|
شوریده ومسلسل و تازان ز هر عظام |
|
|
گاه از همه برهنهتر آید چو آفتاب |
|
پوشد برهنگان را چون آفتاب بام |
|
|
او بود نقطه حرف الف دال میم را |
|
کامد چهل صباح و چهل اصل و یک قیام |
|
|
زو دید آن نماز که قائم بود الف |
|
راکع بماند دال و تشهد نمود لام |
|
|
گاهی براق چار ملک را لگام گیر |
|
گاهی به دیو هفت سری برکند لگام |
|
|
با آب کار تیغ و چون تیغ از غذای نفس |
|
صوفی کار آبکن از خون انتقام |
|
|
در بند عشق شاهد و هم عشق شاهدش |
|
عشقی چو قیس عامری و عروهی حزام |
|
|
در صورتی که دیده جمالش صور نگار |
|
زو شاهدی گرفته و رفته ره ملام |
|
|
در آینه عنایت صیقل شناخته |
|
زو قبله کرده و شده سرمست و مستهام |
|
|
چون نوح پیر عشق و ز طوفان مهلکات |
|
ایمن به کوه کشتی و خرم ز سام و حام |
|
|
ریزان ز دیده اشک طرب چون درخت رز |
|
کز آتش نشاط شود آبش از مسام |
|
|
در وجد و حال همچو حمام است چرخ زن |
|
بر دیده نام عشق رقم کرده چون حمام |
|
|
گردد فلک ز حیرت حالش زمین نشین |
|
گردد زمین ز سرعت رقصش فلک خرام |
|
|
پیری که پیر هفت زیبدش مرید |
|
میری که میر هشت جنان شایدش غلام |
|
|
آمد مسیحوار به بیمار پرس من |
|
کازرده دید جان من از غصهی لام |
|
|
کاین آبنوس و عاج شب و روز و روز و شب |
|
چون عاج و آبنوس شکافد دل کرام |
|
|
من دست بر جبین ز سر درد چون جنین |
|
کارد ز عجز روی به دیوار پشت مام |
|
|
من چفته چنگ و گم شده سر نای و چون رباب |
|
خالی خزینه از درم و کاسه از طعام |
|
|
در مطبخ فلک که دو نان است گرم و سرد |
|
غم به نوالهی من و خون جگر ادام |
|
|
غم مرد را غذاست چو فارغ شد از جهان |
|
خون تیغ راحلی است چو بیرون شد از نیام |
|
|
او کز درم درآمد و دندان سپید کرد |
|
پوشید بام را سر دندانش نور فام |
|
|
سردابه دید حجره فرو رفت یک دو پی |
|
کرسی نهاده دید برآمد سه چار گام |
|
|
بنشست و خطبه کرد به فصل الخطاب و گفت |
|
گر مشکلیت هست سالات کن تمام |
|
|
سربسته همچو فندق اشارت همی شنو |
|
میپرس پوست کنده چو بادام کان کدام |
|
|
گفتم به پایگاه ملایک توان رسید؟ |
|
گفتا توان اگر نشود دیو پایدام |
|
|
گفتم گلوی دیو طبیعت توان برید؟ |
|
گفتا توان اگر ز شریعت کنی حسام |
|
|
گفتم هوا به مرکب خاکی توان گذشت؟ |
|
گفتا توان اگر به ریاضت کنیش رام |
|
|
گفتم کلید گنج معراف توان شناخت؟ |
|
گفتا توان اگر نشود نفس اسیر کام |
|
|
گفتم ز وادی بشریت توان گذشت؟ |
|
گفتا توان اگر نبود مرکبت جمام |
|
|
گفتم ز شاه هفت تنان دم توان شنید؟ |
|
گفتا توان اگر نشدی شاه شاهقام |
|
|
خاقانیا به سوک پسر داشتی کبود |
|
بر سوک شاه شرع سیه پوش بر دوام |
|
|
کارواح سبز پوش سیهجامهاند پاک |
|
بر مرگ زادهی حفده خواجهی همام |
|
|
شیخ الائمه عمدهی دین قدوهی هدی |
|
صدر الشریعه حجت حق مفتی انام |
|
|
او کعبهی علوم و کف و کلک و مجلسش |
|
بودند زمزم و حجر الاسود و مقام |
|
|
او و همه جهان مثل زمزم و خلاب |
|
او و همه سران حجر الاسود و رخام |
|
|
زمزم نمای بود به مدحش زبان من |
|
تا کرده بودم از حجر الاسود استلام |
|
|
زان بوحنیفه مرتبت شافعی بیان |
|
چون مصر و کوفه بود نشابور ز احترام |
|
|
پس چون رکاب او ز نشابور در رسید |
|
تبریز شد هزار نشابور ز احتشام |
|
|
تب ریزهای بدعت تبریز برگرفت |
|
تبریز شد ز رتبت او روضة السلام |
|
|
من خاک خاک او که ز تبریز کوفه ساخت |
|
خاکی است کاندر او اسد الله کند کنام |
|
|
از همتش اتابک و سلطان حیات یافت |
|
کو داشت هر دو را به پناه یک اهتمام |
|
|
چون او برفت اتابک و سلطان ز پس برفت |
|
این شمس در کسوف شد، آن بدر در غمام |
|
|
او رفت و سینهها شده بیمار لایعاد |
|
او خفت و فتنهها دشه بیدار لاینام |
|
|
بر تربتش که تبت و چین شد چو بگذری |
|
از بوی نافه عطسهی مشکین زند مشام |
|
|
چون سیب نخل بند بریزد به سوک او |
|
زرین ترنج فلکهی این نیل گون خیام |
|
|
ز انفاس عمدة الدین در شرق و غرب بود |
|
با امت استقامت و با ملت انتظام |
|
|
ملت چو عقد نظمه الصدر فانتظم |
|
امت چو شاخ قومه الشیخ فاستقام |
|
|
جاهش ز دهر چون مه عید از صف نجوم |
|
ذاتش ز خلق چون شب قدر از مه صیام |
|
|
او بود صد جوینی و غرالی اینت غبن |
|
کاندر جهان به کندریی بودنی نظام |
|
|
آن ریسمان فروش که از آسمان سروش |
|
کردی به ریسمان اشاراتش اعتصام |
|
|
وان قفلگر که بود کلید سرای علم |
|
کردید چو حلقه بر در فرمانش التزام |
|
|
یحیی صفات بود چو یاسین و خصم اوست |
|
من ینکر المهیمن آن یحیی العظام |
|
|
خصمش به مستی آمد از ابلیس هم چنان که |
|
یاجوج بود نطفهی آدم به احتلام |
|
|
گر ناقصی ندید کمالش عجب مدار |
|
کز مشک بینصیب بود مغز با زکام |
|
|
بودی قوام شرع و به پیری ز مرگ تاج |
|
با داغ و درد زیست در این دهر ناقوام |
|
|
آری به داغ و دردسرانند نامزد |
|
اینک پلنگ در برص و شیر در جذام |
|
|
خورشید شاه انجم و هم خانهی مسیح |
|
مصروع و تب زده است و سها ایمن از سقام |
|
|
چون خواجه شد چه نور و چه ظلمت قرین دهر |
|
چون روح شد چه نوش و چه حنظل نصیب کام |
|
|
بیمقتدای ملت نه کلک و نه کتاب |
|
بیشهسوار زابل نه رخش و نه ستام |
|
|
او سورهی حقایق و من کمتر آیتش |
|
زانم به نامه آیت حق کرده بود نام |
|
|
حرز فرشتگان چپ و راست میکنم |
|
این نامه را که داشت ز مشک ختن ختام |
|
|
این نامه بر سر دو جهان حجت من است |
|
کو نامه نیست عروهی وثقی است لا انفصام |
|
|
این نامه هفت عضو مرا هفت هیکل است |
|
کایمن کند ز هول سباع و شر هوام |
|
|
آیم به حشر نامهی او بسته بر جبین |
|
گرد من از نظارهی آن نامه ازدحام |
|
|
تا وصف او تمیمهی من شد بجنب من |
|
تمتام ناتمام سخن بود بو تمام |
|
|
وصفش مطهر است چو قرآن که خواندنش |
|
بر پاک تن حلال بود بر جنب حرام |
|
|
بیاو سخن نرانم وکی پرورد سخن |
|
حسان پس از رسول و فرزدق پس از هشام |
|
|
خود بر دلم جراحت مرگ رشید بود |
|
از مرگ خواجه رفت جراحت ز التیام |
|
|
گر صد رشید داشتمی کردمی فداش |
|
آن روز کامدش ز رسول اجل پیام |
|
|
گر زهر جان گزای فراقش دلم بسوخت |
|
پازهر خواهم از همم سید همام |
|
|
اقضی القضاة حجة الاسلام زین دین |
|
کاثار مجد او چو ابد باد مستدام |
|
|
سیف الحق افضلابن محمد که طالعش |
|
دارد خلافة الحق در موضع سهام |
|
|
حق در حقش دعای من از صدق بشنواد |
|
من نامرادی دلش از دهر مشنوام |
|
|
دار السلام اهل هدی باد صدر او |
|
ز ایزد بر او تحیت و از عرشیان سلام |
|