| | | | | | |
|
از آن قبل که سر عالم بقا دارم |
|
بدین سرای فنا سر فرو نمیآرم |
|
|
نشاط من همه زی آشیان نه فلک است |
|
اگرچه در قفس پنج حس گرفتارم |
|
|
نه آن کسم که درین دامگاه دیو و ستور |
|
چو عقل مختصران تخم کاهلی کارم |
|
|
به کاه برگی برگ جهان نخواهم جست |
|
چنان که نیست به یک جو جهان خریدارم |
|
|
دلا جهان همه باد است و خلق خاک پرست |
|
نه آتشم که فروزی به باد رخسارم |
|
|
طمع مدار که از بهر طعمهی ارکان |
|
عنان جان و خرد را به حرص بسپارم |
|
|
مباد کز پی خشنودی چهار رئیس |
|
دو پادشا را در ملک دل بیازارم |
|
|
شد آنکه بست فروغ غرور و آتش آز |
|
میان دیدهی همت خیال پندارم |
|
|
از آن خیال من امروز خلوتی جستم |
|
وز آن فروغ من اکنون فراغتی دارم |
|
|
بسا که از پی جست جهان چون پرگار |
|
چو دایره همه تن گشته بود زنارم |
|
|
کنون نگر که ازیان منزل نبهره فریب |
|
به رسم طالع خود واپس است رفتارم |
|
|
اگرچه زین فلک آب رنگ آتشبار |
|
چو باد و خاک سبک سایه و گرانبارم |
|
|
چو باد از در هر کس نخوانده درنشوم |
|
چو خاک هم خود را بیخطر بنگذارم |
|
|
نیم چو آب که با هر کسی درآمیزم |
|
نیم چو ابر که بر هر خسی گهر بارم |
|
|
چو طوطی ارچه همه منطقم نه غمازم |
|
چو تیغ گرچه همه گوهرم نه غدارم |
|
|
نیاز گر بدرد پیکر مرا از هم |
|
نبینی از پی کار نیاز پیکارم |
|
|
چو زر نخواهم خود را اسیر دست خسان |
|
ز حرص آنکه به زر همچو زر شود کارم |
|
|
چو آب درنشوم بهر نان به هر گوشه |
|
از آن چو شمع همه ساله خویشتن خوارم |
|
|
هزار شکر کنم فیض و فضل یزدان را |
|
که داد دانش و دین گر نداد دینارم |
|
|
ز خلق گوشه گرفتم که تا همی ساید |
|
کلاه گوشهی همت به چرخ دوارم |
|
|
به طبع آهن بینم صفات مردم را |
|
از آن گریزان از هر کسی پریوارم |
|
|
بدانکه چون الف وصل باشم از خواری |
|
که نام نبود و بینند خلق دیدارم |
|
|
اگر بدانی سیمرغ را همی مانم |
|
که من نهانم و پیداست نام و اخبارم |
|
|
بدان که نیست کفم چون دهان گل پر زر |
|
به دست طعنه چرا که هر خسی نهد خارم |
|
|
مگر نداند کز عقد عقل و جوهر جان |
|
پر است گردن اعمال و دست اسرارم |
|
|
ازین زبان درافشان چو دفتر اعشی |
|
مرصع است به گوهر هزار طومارم |
|
|
نه مرد لافم خاقانی سخنبافم |
|
که روح قدس تند تار و پود اشعارم |
|
|
ز کس به دهر خجل نیستم بحمد الله |
|
مگر ز ایزد و استاد صدر احرارم |
|
|
به شکر ایزد و استاد در مقام سجود |
|
نهاده سر به زمین همچو کلک و پرگارم |
|
|
به شکر صدر زمان هر زمان به بحر سخن |
|
صدف مثال دهان را به در بینبارم |
|
|
عیار شعر من اکنون عیان تواند شد |
|
که رای روشن آن مهتر است معیارم |
|
|
کلیم طور مکارم اجل بهاء الدین |
|
که مدح اوست مسیحای جان بیمارم |
|
|
سپهر حمد و سعادات سعد دین احمد |
|
که خاک درگهش افزود آب بازارم |
|
|
ملک صفاتی کاندر ممالک شرفش |
|
سپهر گفت که من کمترین عمل دارم |
|
|
پیام داد به درگاهش آفتاب که من |
|
تو را غلامم از آن بر نجوم سالارم |
|
|
نگر چگونه نگهداریم ز نحس وبال |
|
که در حریم جلالت همی به زنهارم |
|
|
ستاره گفت منم پیک عزت از در او |
|
از آن به مشرق و مغرب همیشه سیارم |
|
|
ایا غیاث ضعیفان و غیث درویشان |
|
به باغ مدح تو بر شاخ معرفت بارم |
|
|
اگر چه نام من اندر حساب «الشعراست» |
|
ز مدحت تو به «الاالذین» سزاوارم |
|
|
به پیش فیض تو ز آن آمدم به استسقا |
|
که وارهانی ازین خشکسال تیمارم |
|
|
صورنگار حدیثم ولی هر آن صورت |
|
که جان در آن نتوانم نمود ننگارم |
|
|
کدام علم کز آن عقل من نیافت اثر |
|
بیازمای مرا تا ببینی آثارم |
|
|
بدین قصیده که یکسر غرائب و غرر است |
|
سزد که خوانی صد چون لبید و بشارم |
|
|
بمان به دولت جاوید تا به حرمت تو |
|
زمانه زی حرم خرمی دهد بارم |
|