| | | | | | |
|
از همه عالم کران خواهم گزید |
|
عشق دل جویی به جان خواهم گزید |
|
|
دولت یک روزه در سودای عشق |
|
بر همه ملک جهان خواهم گزید |
|
|
آفتابی از شبستان وفا |
|
بیسپاس آسمان خواهم گزید |
|
|
چشم من دریای گوهر هست لیک |
|
گوهری بیرون از آن خواهم گزید |
|
|
داستان شد عشق مجنون در جهان |
|
از جهان این داستان خواهم گزید |
|
|
هر کجا زنبور خانهی عاشقی است |
|
جای چون شه در میان خواهم گزید |
|
|
دوست با درد وفا خواهم گرفت |
|
تیغ در خورد میان خواهم گزید |
|
|
گرچه غدر دوستان از حد گذشت |
|
هم وفای دوستان خواهم گزید |
|
|
کبک مهرم کز قفس بیرون شوم |
|
هم قفس را آشیان خواهم گزید |
|
|
با خیال یار ناپیدا هنوز |
|
خلوتا کاندر نهان خواهم گزید |
|
|
من کنم یاری طلب هرگز مدان |
|
کز طلب کردن کران خواهم گزید |
|
|
این طلب بیخویشتن خواهم نمود |
|
این رطب بیاستخوان خواهم گزید |
|
|
گر نیابم یار باری بر امید |
|
هم نشین غم نشان خواهم گزید |
|
|
گر ز نومیدی شوم مجروح دل |
|
محرمی مرهم رسان خواهم گزید |
|
|
گوشهای از خلق و کنجی از جهان |
|
بر همه گنج روان خواهم گزید |
|
|
زیر این روئین دژ زنگار خورد |
|
هر سحر گه هفت خوان خواهم گزید |
|
|
دیدم این منزل عجب خشک آخور است |
|
از قناعت میزبان خواهم گزید |
|
|
در بن دژ چون کمین گاه بلاست |
|
از بصیرت دیدبان خواهم گزید |
|
|
بر در این هفت ده قحط وفاست |
|
راه شهرستان جان خواهم گزید |
|
|
نیست در ده جز علف خانه بدان |
|
کز علف قوت روان خواهم گزید |
|
|
چون به بازار جوان مردان رسم |
|
در صف لالان دکان خواهم گزید |
|
|
بر دکان قفل گر خواهم گذشت |
|
قفلی از بهر دهان خواهم گزید |
|
|
چون مرا آفت ز گفتن میرسد |
|
بیزبانی بر زبان خواهم گزید |
|
|
گر چه گم کردم کلید نطق را |
|
مدح بلقیس زمان خواهم گزید |
|
|
ورچه آزادم ز بند هر غرض |
|
مهر شاه بانوان خواهم گزید |
|
|
عصمة الدین شاه مریم آستین |
|
کستانش بر جنان خواهم گزید |
|
|
گوهر کان فریدون ملک |
|
کز جوار او مکان خواهم گزید |
|
|
بارگاهش کعبهی ملک است و من |
|
قبلهگاه از آستان خواهم گزید |
|
|
آسمان ستر و ستاره رفعت است |
|
رفعتش بر فرقدان خواهم گزید |
|
|
آسیه توفیق و ساره سیرت است |
|
سیرتش بر انس و جان خواهم گزید |
|
|
رابعه زهد و زبیده همت است |
|
کزدرش حصن امان خواهم گزید |
|
|
حرمت از درگاه او خواهم گرفت |
|
گوهر اصلی زکان خواهم گزید |
|
|
یک سر موی از سگان در گهش |
|
بر هزبر سیستان خواهم گزید |
|
|
خاک پای خادمانش را به قدر |
|
بر کلاه اردوان خواهم گزید |
|
|
شاه انجم خادم لالای اوست |
|
خدمت لالاش از آن خواهم گزید |
|
|
گنج بخشا یک دو حرف از مدح تو |
|
بر سه گنج شایگان خواهم گزید |
|
|
گر به خدمت کم رسم معذور دار |
|
کز پی عنقا نشان خواهم گزید |
|
|
سرپرستی رنج و خدمت آفت است |
|
من فراق این و آن خواهم گزید |
|
|
سالها رای ریاضت داشتم |
|
از پس دوری همان خواهم گزید |
|
|
پیل را مانم که چون جستم ز خواب |
|
صحبت هندوستان خواهم گزید |
|
|
خفته بودم همتم بیدار کرد |
|
این ریاضت جاودان خواهم گزید |
|
|
گر به زر گویمت مدح، آنم که بت |
|
بر خدای غیبدان خواهم گزید |
|
|
کافرم دان گر مدیح چون توئی |
|
بر امید سوزیان خواهم گزید |
|
|
در دعای حضرت تو هر سحر |
|
آفرین از قدسیان خواهم گزید |
|